ตอนที่ 15

เช้าวันรุ่งขึ้น หลังจากนอนหลับเต็มอิ่ม ทุกอย่างก็กลับเข้าสู่สภาพปกติ ไอ้นัยหายดีเกือบเหมือนเดิม ยกเว้นแต่ว่าตรงลิ้นปี่มันยังเจ็บอยู่ กดเบาๆก็เจ็บแล้ว สงสัยจะช้ำ

“ไปไหนกันดีวะเรา” ผมถามไอ้สองตัว

“นี่บ้านมึง แล้วมึงจะมาถามกูเอาอะไรวะ” ชัชว่า

“ไปเตะบอลอีกมั้ย” นัยพูดเบาๆ มันตั้งใจจะพูดเล่นน่ะครับ ผมเข้าใจ แต่พอฟังแล้วความรู้สึกมันไม่ดีเอาเลยสำหรับผม

“คราวนี้มึงอย่าให้มันเจาะอกอีกนะโว้ย อย่าซ้ำแผลเก่า บอกให้มันทำตรงอื่น” ไอ้ชัชเสริม ผมฟังแล้วอยากเตะมันจริงๆ เรื่องที่ผมไม่อยากฟัง มันยิ่งอยากจะพูด

“งั้นกูบอกให้มันมาทำมึงบ้างก็แล้วกันไอ้ชัช” เออ เอากันเข้าไป คุยกันเป็นปี่เป็นขลุ่ย ไอ้สองคนนี่มันคงไม่ได้คิดติดใจอะไรแล้ว กลับเอามาพูดเป็นเรื่องสนุกไปเสียอีก

หลังจากคุยหยอกล้อกันสักพัก เหตุการณ์เมื่อวานก็กลายเป็นประวัติศาสตร์ไปอย่างรวดเร็ว ผมเริ่มคลายจากความรู้สึกผิด และแล้วทุกคนก็อยู่ในอารมณ์รื่นเริงตามปกติ นี่แหละครับเด็ก จะปล่อยวางอะไรมันง่าย ไม่เหมือนผู้ใหญ่

เป็นอันว่าเช้าวันนั้นเราตกลงว่าจะเข้าไปเที่ยวในสวนของที่บ้านผมกัน อย่างที่เคยเกริ่นไว้ มันอยู่ห่างจากถนนใหญ่เข้าไปอีกไกลพอสมควร ต้องขี่จักรยานไปตามทางลูกรังแคบๆ

จากบ้านผมที่ริมถนนใหญ่ เราขี่จักรยานไปตามถนนหมู่บ้าน พอห่างจากถนนใหญ่ออกไปก็จะเป็นท้องนาก่อน คือเป็นโซนที่ทำนา ถัดออกไปอีกจะเป็นโซนที่ทำสวนกันแล้ว ดังนั้นถ้ามองจากถนนใหญ่จะเห็นท้องนาอยู่ติดถนน ส่วนที่เป็นสวนนั้นจะเห็นอยู่ไกลลิบๆ ที่ว่านี้เป็นภูมิประเทศโดยทั่วไปแถวบ้านผมนะครับ คือนิยมใช้พื้นที่กันอย่างนั้น แต่ไม่ใช่เรื่องตายตัว สวนบางแห่งที่อยู่ใกล้ถนนใหญ่ก็มี ลึกเข้าไปอีกเป็นท้องนาก็มีเช่นกัน

วันนี้ผมขี่จักรยานคนเดียว ส่วนชัชเปลี่ยนไปซ้อนท้ายไอ้นัย เป็นความต้องการของไอ้ชัชเอง มันบอกว่านั่งซ้อนท้ายผมไม่สนุก ไอ้นัยก็ไม่ว่าอะไร วันนี้ขี่เก่งขึ้นเยอะ ตอนไอ้ชัชขึ้นซ้อนใหม่ๆพาล้มไปครั้งสองครั้งเอง หลังจากนั้นก็แค่เซๆ ขี่ต่อไปสักพักก็เริ่มทรงตัวนิ่ง

พอพ้นจากโซนท้องนา เข้าโซนสวน บรรยากาศจากแดดเปรี้ยงก็เปลี่ยนเป็นร่มครึ้ม เวลาขี่จักรยานจะได้ยินเสียงกรอบแกรบอันเกิดจากล้อจักรยานบดใบไม้แห้งไปตลอดทาง

เมื่อเข้าเขตปลอดคน ชัชก็เริ่มแกล้งไอ้นัยด้วยมุขเดิมที่แกล้งผมเมื่อวาน

“นัย วันนี้มึงไม่ได้ใส่กางเกงในมาเหรอ” ชัชถาม หลังจากที่เอามือลูบคลำเป้ากางเกงไอ้นัย

“ฮื่อ ขี้เกียจซักอ่ะ” ไอ้นัยตอบ

ไอ้ชัชไม่คุยเปล่า มือก็จัดการปลดตะขอและซิปกางเกงขาสั้นของไอ้นัย แล้วงัดเจ้านัยน้อยออกมา มันยังสงบนิ่งอยู่เลย

“แล้วมึงขี้เกียจซักกางเกงขาสั้นนี่ไหม” ชัชถามต่อ

“ก็ขี้เกียจ”

“แล้วมึงใส่กางเกงทำไมวะ ไม่ถอดออกจะได้ไม่ต้องซักกางเกง”

ไอ้นัยไม่ตอบ เอาแต่หัวเราะฮุฮุ ผมชอบมันเสียงหัวเสียงนี้จังเลย

ว่าแล้วชัชก็พยายามถอดกางเกงขาสั้นของไอ้นัยออกทั้งๆที่มันกำลังขี่จักรยานอยู่ ลองนึกดูสิครับว่าจะไปถอดออกมาได้อย่างไร ก้นมันติดอยู่กับอาน แต่ไอ้ชัชก็แก่นสุดๆ พยายามปล้ำถอดให้ได้ ปล้ำไปหัวเราะไป

“ไม่สำเร็จหรอกไอ้ชัช เล่นอะไรแผลงๆ” ผมพูด

แต่ไอ้ชัชมันก็เก่งครับ พยายามจนเปิดก้นไอ้นัยออกมาจนได้ แต่ก็ได้แค่นั้นแหละ เมื่อเห็นไม่สำเร็จมันเลยใช้ยุทธวิธีจี้เอว

นัยมันบ้าจี้ครับ ถ้าโดนจี้เอวละก็เรียบร้อย ครั้งนี้ก็เหมือนกัน พอมันถูกจี้เอวเท่านั้นก็หัวเราะกิ๊ก ดิ้นไปดิ้นมา เท่านั้นแหละรถจักรยานก็เสียหลักล้ม

โครม!

นี่แหละครับ ให้ทุกข์แก่ท่าน ทุกข์นั้นถึงตัว ชัชหล่นจากจักรยานลงไปนอนวัดพื้นที่ของสวนเล่น ส่วนไอ้นัยเนื่องจากกางเกงหลุดมาครึ่งตูด ทำให้ก้าวขาไม่ถนัด ก็เลยเอาขายันไม่อยู่ ล้มลงไปนอนกินฝุ่นกับพื้นเหมือนกัน

ไอ้ชัชยังร้ายไม่เลิก พอลุกขึ้นมาได้ก็บุกเข้าไปถอดกางเกงไอ้นัยอีก จนไอ้นัยร้องให้ช่วย

“โอ๊ย อู ช่วยด้วย ไอ้ชัชมันบ้าไปแล้ว”

ผมจอดจักรยานลงมายืนหัวเราะ แต่ไม่ได้เข้าไปช่วย “กลัวมันกัดว่ะไอ้นัย ปีนี้กูยังไม่ได้ฉีดยาเลย เอ๊ย ไม่ใช่ ไอ้ชัชมันยังไม่ได้ฉีดยาเลย พูดผิด มึงช่วยตัวเองนะ กูเอาใจช่วย” ยาที่ว่าหมายถึงวัคซีนป้องกันโรคกลัวน้ำ

ไอ้ชัชจี้เอวไอ้นัยอีก เท่านี้เองไอ้นัยก็ดิ้นเป็นไส้เดือนถูกขี้เถ้า หัวเราะร่วน ถูกจับถอดกางเกงอย่างง่ายดาย นอนโป๊ใส่แต่เสื้อไม่ใส่กางเกงอยู่กับพื้น

“กูเก็บกางเกงไว้ให้นะนัย ไม่ใส่มึงจะได้ไม่ต้องซัก”

“เฮ้ย ชัช คืนกางเกงมันไป ยังงี้จะขี่รถได้ไง เดี๋ยวใครมาเห็น” ผมดุชัช

“ไม่เห็นมีใครสักคน สวนนี้เงียบยังกับป่าช้า”

“มึงเคยไปป่าช้ามาเหรอวะ ถึงได้รู้น่ะ เอากางเกงกูคืนมา” เสียงไอ้นัยสอดขึ้นมา ยังไม่ยอมลุกจากพื้น ไม่รู้ว่าอายหรือขี้เกียจลุกกันแน่ ดูดิ ขนาดถูกแกล้งแล้วยังไม่วายไปต่อปากต่อคำกับมันอีก

“อ้าว ยังปากดีได้ ยังงี้กูไปล่ะ” ชัชพูดแล้วรีบคว้าจักรยานที่ล้มขึ้นมาขี่ไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับถือกางเกงไอ้นัยไปด้วย ขี่ไปตั้งหลักรออยู่ตั้งไกล

“อยากได้ตามมาเอาโว้ย” มันตะโกน

“ไอ้ห่าชัช ดูแม่งทำดิ” ไอ้นัยบ่นอุบอิบ แล้วลุกขึ้นยืน ตัวมันเปื้อนฝุ่นลูกรังเต็มไปหมด โดยเฉพาะตรงก้น ตอนมันยืนแก้ผ้าใส่แต่เสื้อไม่ใส่กางเกงนี่ตลกมาครับ ทั้งตลก ทั้งเซ็กซี่อย่าบอกใคร

ผมแทะโลมเรือนร่างมันด้วยสายตา อยากแก้ผ้าให้ดูเอง ช่วยไม่ได้ นับตั้งแต่วันที่ไปเที่ยวบ้านมันจนถึงตอนนี้ก็ห่างกันเป็นเดือนสองเดือน หมอยที่หัวเหน่ามันดกดำขึ้นเยอะครับ จากเดิมดูจะไม่เห็นอะไรเพราะขนอ่อนเพิ่งขึ้น ตอนนี้เริ่มเห็นเป็นพงหญ้าสีเทาๆแล้ว

“มึงซ้อนท้ายกูไปก็แล้วกัน เดี่ยวกูตามไปเอากางเกงมาให้มึงเอง” ผมอาสา

“ทำไมเมื่อกี้ไม่ช่วยอ่ะ” นัยต่อว่าผม

“ก็เห็นไอ้ชัชมันทำเองได้ ก็เลยไม่ได้ช่วยน่ะสิ” ผมตอบยียวน พยายามทำหน้าตายเลียนแบบมัน

“ไม่ใช่ว้อย โธ่ ไอ้อูนี่” มันบ่นอุบอิบ แต่ไม่เห็นว่ามันแสดงสีหน้าโกรธเคืองอะไรเลย ไอ้นัยก็ยังเป็นนัยคนเดิมที่ยอมให้เพื่อนๆแกล้งเล่นได้เหมือนตุ๊กตา ส่วนผมเองวันนั้นก็นึกสนุกไปด้วยครับ เลยไม่ได้ห้ามไอ้ชัชอย่างจริงจัง ที่จริงอยากดูเหมือนกันว่าไอ้นัยมันจะทำยังไง พูดก็พูดเถอะ คืออยากแกล้งไอ้นัยมันด้วยเหมือนกัน ผมเป็นเพื่อนที่เลวไหมครับเนี่ย อิอิ

ว่าแล้วผมก็ขึ้นคร่อมจักรยาน ไอ้นัยซ้อนท้ายทั้งที่แก้ผ้าอย่างนั้น ที่จริงจะสละกางเกงของผมให้มันใส่แล้วตัวเองใส่แต่กางเกงในก็ยังพอไหว ไม่อุจาดนัก แต่ก็อย่างที่บอก อยากแกล้งไอ้นัยด้วยเหมือนกัน เลยไม่ได้ทำยังงั้น ปล่อยมันแก้ผ้าซ้อนท้ายไป ที่จริงไม่ประเจิดประเจ้ออะไรหรอกครับ เพราะในสวนนั้นตอนกลางวันเงียบมาก ไม่มีใครอยู่ ถ้ามีการฆ่าหมกป่ากันก็ต้องหลายวันละครับกว่าจะมีใครมาเจอ

ไอ้นัยพยายามเอาชายเสื้อยืดลงมาปิดท่อนล่าง อิอิ ขำดีครับ แล้วเราก็ขี่รถไปหาไอ้ชัชเพื่อแย่งเอากางเกงคืนมา

“เป็นไงไอ้นัย” ผมถาม

“เย็นดีอ่ะ” ไอ้นัยตอบเสียงอ้อมแอ้ม ผมเลยเอื้อมมือไปคลำข้างหลัง ทายสิครับเจออะไร เจอตอ เอ๊ย เจอดอครับ ดอไอ้นัยแข็งเด่เลย