ตอนที่ 12

หลังจากที่ไปค้างบ้านไอ้นัยวันนั้น รู้สึกว่าผมกับไอ้นัยจะสนิทกันมากขึ้น เข้าใจกันมากขึ้น มันก็เป็นความรู้สึกที่แปลกๆ ชอบมัน อยากอยู่ใกล้มัน พออยู่ใกล้มันแล้วเกิดอารมณ์เซ็กซ์ขึ้นมาครับ ปนกับความรู้สึกอบอุ่นใจ บรรยายไม่ถูก ไม่รู้จะเรียกว่าอะไร แต่ก็พอบอกได้ว่าความรู้สึกที่ผมมีต่อไอ้นัยนั้นเริ่มต่างไปจากที่มีกับไอ้ชัช กับชัชนั้นมันเป็นเพื่อนซี้ก็จริง แต่มันขาดความรู้สึกอบอุ่นแบบที่มีกับไอ้นัยครับ อาจจะเป็นเพราะชัชมันเป็นคนทะลึ่ง ห่ามๆ ต่างจากไอ้นัยที่เงียบขรึม นิ่งเฉย กระมังครับ แต่โดยรวมแล้วก็เรียกว่าไอ้นัยกับไอ้ชัชเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดของผมในช่วงนั้น

ช่วงนั้นผมเองก็เริ่มจับความรู้สึกที่เปลี่ยนไปของตนเองได้เหมือนกัน ผมจะแกล้งไอ้นัยน้อยลง คือปกติก็แกล้งกันแบบเล่นๆ จับมันชักว่าวเล่น ปล้ำมันเล่น อะไรประมาณนี้ แต่ตอนนี้แกล้งมันน้อยลง และเริ่มหวงมันมากขึ้น เวลาใครแกล้งมันก็มักจะคอยกันเอาไว้ไม่ให้มันถูกแกล้ง หมาหวงก้างน่ะครับ

ผมไม่มีโอกาสมีเซ็กซ์กับไอ้นัยอีกเลย เพราะโอกาสและสถานที่ไม่อำนวย ได้แต่จับๆของมันเล่น แล้วกลางคืนก็กลับไปเล่นงานไอ้ชัชแทน ก็ไม่ได้เล่นงานมันฝ่ายเดียวหรอกครับ ช่วยๆกันเสียมากกว่า มันเล่นงานผมโดยจับผมไถก้นก็มี แต่ก็ทำกันไม่ได้บ่อย เพราะต้องตื่นมาแอบทำกันตอนดึกๆในห้องน้ำ เวลาทำก็ต้องระวังและรีบทำให้เสร็จเร็วๆ ผมกับชัชจึงมีความสามารถพิเศษ เพราะน้ำแตกเร็วมาก นาทีสองนาทีต้องแตกแล้ว ขืนช้าพอดีคนมาเห็น ผมเลยมีนิสัยที่ติดมาจนโตอย่างหนึ่งก็คือน้ำแตกค่อนข้างเร็ว คือแบบว่ารีบทำรีบเสร็จ ก็ไม่รู้เหมือนกันครับว่าเป็นข้อดีหรือข้อเสีย แต่สงสัยจะเสียมากกว่า

ความสัมพันธ์ก็ดำเนินไปในลักษณะนี้จนพวกเราจบ ป.๕ ก่อนที่พวกเราจะปิดเทอมเล็กน้อย ผมก็วางแผนพยายามชวนไอ้นัยไปเที่ยวบ้านผมตอนปิดเทอมให้ได้ ที่จริงตอนนั้นอยากไปกับไอ้นัยสองคนมากกว่า เพราะรู้สึกพิเศษๆกับมัน แต่ว่าเกรงใจไอ้ชัช เดี๋ยวมันจะเสียใจ ก็เลยชวนชัชไปด้วย แต่ก็คิดไว้ว่าโอกาสที่มันจะได้ไปคงน้อย

บ้านของผมนั้นอยู่ภาคกลางตอนบน จังหวัดอะไรไม่บอก อิอิ ส่วนบ้านไอ้นัยนั้นอยู่ภาคกลาง ไม่ไกลจากกรุงเทพเท่าไร แต่ก็ไปกลับไม่ไหวเลยต้องมาอยู่บ้านอา ส่วนชัชนั้นบ้านอยู่ภาคกลางตอนล่างหรือภาคใต้ตอนบนนี่แหละครับ บ้านมันไกลที่สุดในพวกเราสามคน

ปัญหาของการไปเที่ยวบ้านผมสำหรับไอ้ชัชก็คือ ผู้ปกครองของมันต้องมารับตัวออกจากโรงเรียนไปเสียก่อน จากนั้นก็ต้องรออีกหลายวันเพื่อให้มันเที่ยวบ้านผมเสร็จกลับมากรุงเทพอีกครั้งเสียก่อน จึงจะพามันกลับลงใต้ได้ ใครจะไปยอมเสียเวลาแบบนั้นละครับ ปกติพ่อแม่มันมารับแล้วก็พากลับบ้านไปเลย จะให้พ่อผมไปส่งมันที่ใต้เลยก็ไม่ไหว

ส่วนไอ้นัยนั้นก็มีปัญหาอยู่เหมือนกัน เพราะถ้ามันไปเที่ยวบ้านผม พ่อผมต้องพามันไปส่งที่บ้านพ่อแม่มัน หรือไม่งั้นก็ต้องพามาส่งบ้านอามันที่กรุงเทพ ก็ไม่ง่ายเหมือนกัน แต่พอจะเป็นไปได้มากกว่า

ในที่สุด ก่อนที่พวกเราจะปิดเทอม ป.๕ หลังจากวางแผนและแต่ละคนก็ไปใช้เล่ห์กระเท่ตื๊อและกล่อมผู้ปกครองของตน ทุกอย่างก็เรียบร้อย ทั้งไอ้ชัชและไอ้นัยก็สามารถไปเที่ยวบ้านผมได้ ถ้าจำไม่ผิด เข้าใจว่าพ่อแม่ของพวกเราทั้งสามคนจะคุยตกลงกันไว้และแจ้งอาจารย์ผู้ปกครองหอไว้ว่าขอมอบฉันทะให้พ่อผมรับไอ้นัยกับไอ้ชัชกลับไปจากหอได้ แล้วพ่อผมก็พาเราสามคนกลับบ้าน หลังจากไปเที่ยวบ้านผมสี่ห้าวัน ก็พ่อก็จะนัดพ่อไอ้ชัชและอาไอ้นัยให้มารับตัวไอ้สองคนนี้ที่กรุงเทพฯ

ก็ไม่ได้รังเกียจอะไรไอ้ชัชหรอกนะครับ มันไปด้วยก็สนุกดี ไม่ได้คิดว่ามันเป็น กขค แต่อย่างใด เพียงแต่มีความรู้สึกอย่างอยู่สองต่อสองกับไอ้นัยบ้างเท่านั้นเอง ดูสิครับ ตอนนั้นเด็กๆก็เริ่มมีความรู้สึกอย่างอยู่สองต่อสองแล้ว แก่แดดไหมครับ

----------

เมื่อสอบเสร็จวิชาสุดท้าย ก็เป็นอันว่าการเรียนชั้นจบลงโดย ป.๕ โดยสมบูรณ์ (ถ้าสอบไม่ตก) ปีนั้นเป็นปีที่ตื่นเต้นมากกว่าทุกปีเพราะว่าคราวนี้จะมีเพื่อนๆตามกลับไปเที่ยวที่บ้าน แถมเป็นเพื่อนซี้เสียด้วย

บ้านของผมไม่ได้อยู่ในตัวเมือง อยู่ชานเมืองออกไปอีก ลองนึกดูว่าสมัยสิบกว่าปีก่อน ชานเมืองของต่างจังหวัดนั้นจะชนบทอย่างไร บ้านผมทำการค้าครับ จะบอกดีไหมเนี่ยว่าทำอะไร บอกก็ได้ เป็นโรงงานเผาอิฐครับ ตัวบ้านอยู่ริมถนนใหญ่ ด้านข้างเป็นโรงงาน ข้างบ้านอีกด้านก็เป็นท้องนา หลังบ้านก็เป็นป่าละเมาะ ลึกเข้าไปอีกหน่อยก็เป็นสวนซึ่งเป็นที่ดินของคนอื่น และลึกเข้าไปอีกก็เป็นสวนของที่บ้าน ที่บ้านก็ทำสวนไว้เหมือนกัน แต่ว่าจ้างชาวบ้านแถวนั้นดูแลให้ ชนบทชานเมืองส่วนใหญ่ถ้าไม่เป็นสวนก็เป็นนา ถ้าทิ้งว่างไว้ก็กลายเป็นป่าละเมาะ

คงนึกออกนะครับ ว่าปิดเทอมครั้งนี้ของพวกเราจะสนุกสนานและเหน็ดเหนื่อยอ่อนเพลียกันเพียงใด ไอ้นัยคนหน้าตายก็มาแผลงฤทธิ์ที่บ้านผมนี่แหละครับ