Tuesday, August 28, 2007

ตอนที่ 56

“เฮ้ย ชัช เป็นอะไรไปอ่ะ” ผมพูดด้วยน้ำเสียงตกใจ

ไอ้ชัชไม่ตอบอะไร เอาแต่สะอื้นฮั่กๆ ความรู้สึกในตอนแรกนั้นยังตั้งตัวไม่ทันครับ เลยยังไม่ค่อยรู้สึกสงสาร แต่รู้สึกตกใจกับไม่เข้าใจมากกว่า

“กูไปทำอะไรให้มึงเสียใจเหรอ” ผมยังไม่เข้าใจก็เลยถามย้ำไปอีก แต่รู้สึกว่าผมจะถามไม่ถูกกาลเทศะกระมังครับ เพราะไอ้ชัชยิ่งสะอื้นหนักเข้าไปใหญ่

ถึงตอนนี้ชักจะเริ่มเข้าใจอะไรๆขึ้นมาบ้างแล้วครับ ก็เด็กอ่ะครับ ตอนนั้นยังไม่เข้าใจอะไรจริงๆ จู่ๆเพื่อนรักก็มาร้องไห้ต่อหน้า โดยที่ผมคิดว่าตนเองก็ไม่ได้ทำอะไรผิด แต่ต่อมาก็พอเข้าใจเลาๆว่าผมคงว่ามันแรงเกินไป แล้วมันก็เลยเกิดอาการน้อยใจ

“เฮ้ย กูไม่ได้ตั้งใจนะชัช” ผมพูด “ถ้ากูพูดแรงไปกูขอโทษนะ อ่ะ กูให้มึงเขกหัวก็ได้ เผื่อจะหายโกรธ”

ว่าแล้วก็ก้มหัวให้มัน ตอนนั้นนึกได้โง่ๆแบบนี้จริงๆครับ คิดว่าถ้าผมทำให้มันเจ็บ ก็ให้มันเอาคืน เผื่อความรู้สึกจะดีขึ้นมาบ้าง

ไอ้ชัชยังสะอื้นไม่หยุด และไม่ยอมเขกหัวผม

“ชัช มึงพูดอะไรบ้างดิ กูทำอะไรไม่ถูกแล้ว นะ นะ พูดอะไรบ้างเถอะ” โอย ผมงงจริงๆครับ เพราะไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรมันจึงจะหายโกรธและหยุดร้องไห้

“มึงไม่เคยตะคอกกูมาก่อนเลย” ชัชพูดปนสะอื้น

ฮื่อ เรื่องเมื่อเย็นจริงๆด้วย เอ... แล้วผมตะคอกมันไปจริงๆเหรอ ไม่น่าน่ะ คิดว่าแค่พูดเสียงดังหน่อยเท่านั้นเอง

“เอ้อ ... กูไม่ได้ตะคอกมึงสักหน่อย เอ้อ ... แค่พูดดังนิดหน่อยเท่านั้น”

ไอ้ชัชยิ่งสะอื้นหนัก น้ำตาร่วงพรูเปียกอกเสื้อหมด น้ำตามันเยอะมากจริงๆครับ หน้าอกโชกไปหมดเลย มันคงไม่ได้แกล้ง แต่น้อยใจผมจริงๆ

“อ่ะๆๆ กูตะคอกก็ได้ กูผิดเอง ขอโทษนะชัช ขอโทษจริงๆ มึงจะให้อภัยกูได้หรือเปล่า” ผมพูดออดอ้อนกับมัน จำคำพูดมาจากในละครทีวีน่ะครับ ภาษาแบบนี้เด็ก ป.๖ คิดเองเป็นที่ไหน

คราวนี้รู้สึกจะได้ผล เพราะไอ้ชัชสะอื้นเบาลง และเบาลง ผมดูรอบๆ เมื่อเห็นว่าไม่มีคนสังเกตเรา ผมก็เอามือมันยกมาเขกหัวตัวผมเอง “อ่ะ ให้มึงลงโทษ”

ได้ผลครับ ไอ้ชัชยิ้มทั้งน้ำตา ไอ้นี่มันลิงหลอกเจ้าอยู่แล้ว เศร้าได้ไม่นานหรอก นิสัยของผมในวัยเด็กค่อนข้างรักเพื่อน โดยเฉพาะเพื่อนสนิทอย่างไอ้ชัช ไอ้นัย ผมจะแคร์มันสองคนเป็นพิเศษ ปกติมีอะไรก็ยอมมันหมดละครับ ไอ้ชัชก็เหมือนกัน ปกติมันก็ยอมผมเหมือนกัน ดังนั้นสัมพันธภาพระหว่างเราสามคนจึงค่อนข้างแน่นแฟ้น

เมื่อเห็นมันดีขึ้น ผมก็เลยไล่ให้มันไปล้างหน้าเสีย สถานการณ์อันเลวร้างของผมและไอ้ชัชในวันนั้นจึงผ่านไปได้ด้วยดี

- - -

วันรุ่งขึ้น ทุกอย่างก็กลับคืนเหมือนปกติ เหมือนไม่เคยเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาก่อน ผมกับไอ้ชัชออกจากหอไปเรียนด้วยกัน ตอนไปถึงห้องเรียน เห็นไอ้นัยนั่งดูหนังสืออยู่ที่โต๊ะแล้ว หมอนี่มันขยันจริงๆเทอมนี้

เช้าวันนั้น แม้ทุกอย่างจะเป็นปกติ แต่ถึงอย่างไรผมก็ยังอดรู้สึกผิดกับไอ้ชัชไม่ได้ ดังนั้นวันนั้นจึงดีกับมันเป็นพิเศษ บางทีก็จับมันมากอดบ้าง แต่ว่ากอดแบบเพื่อนกอดกันนะครับ เราสองคนไม่ได้เล่าเรื่องเมื่อวานตอนค่ำให้ไอ้นัยฟัง

“เดี๋ยวพักเที่ยงไปเตะบอลกันกับไอ้พวกห้อง ๖ นะอู ไม่ได้เตะกันมานานแล้ว” ไอ้ชัชพูดขึ้น เสนอรายการบันเทิงประจำวันออกมา ก็อย่างที่บอก มันไม่ได้เตรียมสอบ ดังนั้นวันๆจึงหาเรื่องเล่นสนุกได้อย่างสบายใจ

วันนั้นผมเองก็อยากเอาใจไอ้ชัชเป็นพิเศษ ก็เลยตอบตกลงไป ที่จริงเทอมนั้นผมแทบไม่ได้เล่นอะไรตอนพักเที่ยงเลยเพราะมักนั่งดูหนังสือเป็นเพื่อนไอ้นัย

“นัยไปไหม พักสักวันดิ” ผมชวนไอ้นัย

นัยส่ายหน้า “ไม่อ่ะ ใกล้สอบแล้ว ยังดูไม่ทันเลย”

วันนั้นตอนเที่ยงผมเลยไปเล่นบอลกับไอ้ชัช เล่นจนได้เหงื่อ ใกล้เวลาเข้าเรียน ก็เลยเลิก เมื่อกลับมาถึงห้องเรียน เห็นไอ้นัยนั่งหน้าเครียดดูหนังสืออยู่ ท่าทางมันเงียบจนผิดสังเกต

“เฮ้ นัย ทำไมหน้าเครียดนักวะ” ผมถาม

“สงสัยประจำเดือนมา” ไอ้ชัชสอดแทรกตามเคย

สีหน้าไอ้นัยไม่ผ่อนคลายเลยสักนิด หน้าเหมือนกับโกรธใครมาสักสิบชาติ แต่ไอ้นัยมันเคยโกรธใครเสียที่ไหน คงเป็นเพราะเครียดกับหนังสือนั่นเอง

“ใจเย็นๆนะนัย มึงเป็นคนเก่งอยู่แล้ว คงสอบเข้าได้น่า ทำยังงี้เกิดบ้าตายไปก่อน แล้วจะไปเรียนได้ไงฟะ” ผมตบไหล่มัน ปล่อยมุขตลกออกไปบ้าง แต่โคตรจะฝืดเลยครับ ไอ้นัยไม่ยอมรับมุข มันยังนิ่งอยู่

“อ่ะๆๆ ไม่กวนแล้ว เชิญท่องต่อไป เดี๋ยวกูไปล้างหน้าก่อนนะ ใกล้เข้าเรียนแล้ว ไปกัน ไอ้ชัช” ว่าแล้วผมก็หยุดการสนทนาเอาไว้เพียงนี้ และเดินไปล้างหน้า กว่าจะเข้ามาก็เข้าเรียนพอดี เลยไม่ได้คุยอะไรกับมันอีกจนเย็น

วันนั้นทั้งวัน ไอ้ชัชติดแจยู่กับผม ที่จริงนึกอยากจะชวนไอ้นัยไปห้องน้ำเหมือนกัน เพราะอารมณ์ของผมยังค้างอยู่ตั้งแต่เมื่อวาน แต่สลัดไอ้ชัชไม่หลุด อีกอย่าง ไอ้นัยมันหน้าไม่ค่อยดีด้วย ผมเลยไม่ค่อยอยากกวนมัน

หลังจากวันนั้น ผมเกรงใจไอ้ชัชมากขึ้น ไม่อยากเห็นมันร้องไห้อีก ก็เลยไม่ไล่มันกลับหอในตอนเย็น ทั้งๆที่ใจอยากนัดกับไอ้นัยสองคนใจจะขาด ไอ้นัยเองก็เฉยมาก ทั้งเฉย ทั้งเย็น ทั้งเครียด จนผมเองก็ดูไม่ออกว่ามันอยากจะมีอะไรกับผมบ้างไหม ผมเลยต้องอาศัยใช้มือว่าวเอาเองปลดปล่อยอารมณ์

แต่แล้ว วันหนึ่ง หลังจากที่มีเรื่องเคืองกันได้ไม่นาน ไอ้ชัชก็รีบกลับเข้าหอไปก่อน เห็นบอกว่าจะไปดูหนัง มันติดหนังทีวีอะไรสักเรื่องนี่แหละครับ จำไม่ได้แล้ว เลยไม่รอผม อือม์ โอกาสเหมาะเลย

ผมได้โอกาสก็เลยไปสะกิดไอ้นัย

“ไอ้นัย ว่างป่ะ” ผมถาม

“ทำไมเหรอ” ไอ้นัยถาม น้ำเสียงเรียบมาก แบบคนไร้อารมณ์

“ไปเจอกันหน้าห้องน้ำประถมนะ” ผมกระซิบบอกมัน

“ยังดูหนังสือค้างอยู่เลย” ไอ้นัยตอบเสียงเรียบๆอีก ผมชักผิดสังเกต ว่าทำไมมันถึงตอบได้เย็นชานัก ผิดวิสัยของไอ้นัย ผู้ไม่เคยปฏิเสธใคร

“นัย เป็นอะไรไปอ่ะ” ผมถาม “ไม่สบาย ปวดหัว เป็นไข้หรือเปล่า หน้าตามึงไม่ดีเลยว่ะ”

8 comments:

Anonymous said...

มาต่อเร็วๆ เลยนะครับ สนุกดี ติดตามมาตลด

Anonymous said...

ลุ้นสุดตัวละเนี่ยะ
มาต่อไวๆนะค๊าบ

ํYr_Follower

Anonymous said...

มาถึงตอนนี้เริ่มสงสาร นัยอีกแล้วครับ คงจะงอนอู ที่เอาใจแต่ชัชนะครับผมว่า กะลังรอลุ้นอยู่เหมือนกันครับ อยากฟังเรื่องราวของนัยมากกว่าครับ เอาใจช่วยครับอู มาต่อทีละหลายๆตอนดิครับ ผมจะมาคอยอ่านทุกวันครับ คิดถึงนะครับ อู
กร ครับ

Anonymous said...

เป็นอีกวันที่มารอคอยตอนใหม่ อยากอ่านต่อแล้วครับ รีบๆมาต่อเร็วๆ นะครับ
เป็นกำลังใจให้ครับอู
กร ครับ

Anonymous said...

ยังมารอเหมือนเดิม แฟนพันธ์แท้ครับ มาต่อเร็วๆ นะครับ
กร ครับ

Anonymous said...

ตอนนี้นัยมันจะดูหนังสือรู้เรื่องป่าวนี่
สงสารนัยนะคับ
คนสนุกมีคนเดียว อู

ชอบเรื่องมากครับ
KTB

Anonymous said...

เป็ฯอีกหนึ่งวันที่มารอตอนต่อไป มาต่อเร็วๆนะครับ เอาใจช่วยครับ
กร ครับ

kibkab_t said...

มาต่อเร็วๆนะครับ รออยู่ครับ