Saturday, August 25, 2007

ตอนที่ 55

ไอ้นัยอึ้งไปนิดหนึ่ง ก่อนตอบ

“เดี๋ยวอามาแล้วไม่เจอ”

มันก็ไม่ได้ตอบว่าได้หรือไม่ได้ ดังนั้นผมก็เลยโมเมเอาว่ามันไม่ขัดข้องอะไร

“แป๊บเดียว อามาแล้วรอหน่อยคงไม่บ่นอะไรหรอก นะๆ ไม่รู้ล่ะ จะรอเจอ”

ผมหยอดลูกอ้อนเล็กน้อย ว่าแล้วก็เดินหนีมันไป ผมรู้จุดอ่อนของไอ้นัยดีว่าปฏิเสธเพื่อนไม่เป็น ผมเลยมัดมือชกกับมัน ไม่ให้มันมีโอกาสปฏิเสธได้

- - -

เย็นวันนั้น ที่จริงก็ไม่ถึงกับตอนเย็นหรอกครับ แค่บ่ายแก่ๆ หลังจากเลิกเรียนแล้ว ผมก็ทำเนียนนั่งทำการบ้าน ทำโน่น ทำนี่ ไปเรื่อยๆ ปกติผมกับไอ้ชัชจะรอจนถึงเย็น นั่งทำการบ้านเป็นเพื่อนไอ้นัย พออาไอ้นัยมารับแล้วก็ค่อยกลับหอไป แต่บางวันก็ไม่แน่ บางทีอามันมาช้ามาก เราก็ต้องกลับเข้าหอก่อน เพราะมีเวลาจำกัดเอาไว้ บางทีไอ้ชัชอยากดูทีวีรายการโปรด มันก็เข้าไปก่อน ไม่ค่อยแน่นอน ส่วนผมมักอยู่เป็นเพื่อนไอ้นัยจนมันกลับ เพราะติดมัน

วันนี้เป็นวันที่ผมไม่อยากให้ไอ้ชัชอยู่ด้วยเลย แต่มันก็ดันทำการบ้านอยู่เป็นเพื่อน ไม่ยอมไปไหน เหมือนกับจะรู้ว่าผมแอบนัดไอ้นัยเอาไว้ยังงั้นแหละ

“ไอ้ชัช มึงจะเข้าหอก่อนก็ได้นะ กูยังไม่เข้า” ผมรอมันตั้งนาน มันก็ยังไม่เข้าหอสักที จนในที่สุดอดรนทนไม่ได้เลยไล่ให้มันเข้าหอไป ไม่ค่อยเนียนเลยนะครับ

“เออ กูจะเข้าเมื่อไรมันเรื่องของกู ทุกทีมึงไม่เห็นเคยสนใจว่ากูจะเข้าหอตอนไหน วันนี้ทำไมห่วงขึ้นมาวะ” ไอ้ชัชต่อปากต่อคำกวนประสาท

“เรื่องอะไรกูจะต้องห่วงมึง แต่ทุกทีกูเห็นมึงขี้เกียจนั่งท่องหนังสือ ชอบเข้าหอไปก่อน วันนี้เลยแปลกใจ”

“ก็ไม่มีอะไรหรอก เอ้อ... เห็นไอ้นัยมันเครียด เลยจะอยู่เป็นเพื่อนมันหน่อย”

ไอ้นี่ก็ดันจะมาเป็นห่วงเพื่อนเอาตอนนี้เหมือนกัน ช่วงนั้นไอ้นัยหน้าตาไม่ดีเอามากๆเลยครับ ขนาดไอ้ชัชมันยังห่วง ที่ผ่านมาปากมันก็ว่าไม่ห่วงไปยังงั้นเอง แต่ที่จริงไอ้ชัชมันเป็นคนรักเพื่อนฝูงคนหนึ่ง นี่แหละครับ ผลของระบบการศึกษา ทำให้เด็กเครียดกันตั้งแต่อยู่ ป.๖

วันนั้นเป็นวันที่ผมหงุดหงิดไอ้ชัชมาก เพราะมันทำตัวเป็นก้างขวางคอ ที่จริงน่าจะเรียกว่าก้างขวางดอมากกว่า ไอ้นัยก็นั่งอ่านหนังสือ ทำตาปริบๆ มันเก็บอารมณ์ได้เก่งมาก ดูอารมณ์ของมันไม่ออกเลย ส่วนผมนั้นค่อนข้างออกอาการผิดสังเกตอยู่บ้าง

“กูก็อยู่เป็นเพื่อนให้นี่ไง มึงจะเข้าหอไปก็ได้นะ” ผมไล่มันอีก

“เอ๊ะ มึงนี่ยังไงวะไอ้อู วันนี้ทำไมดูสนใจกับกูเสียจริงๆ อ้อ หรือว่าโม้คให้กูบ่อยๆแล้วติดใจ จะรีบเข้าไปโม้คให้กู ยังก่อนๆ ต้องรอดึกๆ ฮ่าๆๆ” ไอ้ชัชพูดไปก็หัวเราะเอิ๊กอ๊าก สะใจที่กัดผมได้

คำพูดของมันนี่แหละครับที่จุดชนวนทะเลาะขึ้นมา ทุกทีผมฟังแล้วก็ไม่พอใจนิดๆอยู่แล้วที่มันชอบเอาผมมาพูดข่มทำนองนี้ แต่ไม่เคยแสดงท่าทีอะไรออกมา เพราะรู้อยู่แล้วว่ามันชอบพูดเล่น เพื่อนสนิทกัน แค่นี้ไม่ว่ากัน แต่วันนี้มันอดโมโหไม่ได้จริงๆเพราะหงุดหงิดมันเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว พอฟังแล้วก็ของขึ้นทันที

“ไอ้ห่า เมื่อไรมึงจะเลิกพูดแบบนี้เสียทีวะ กูไม่ชอบเลยว่ะ” ผมระเบิดอารมณ์ใส่มันด้วยเสียงตะคอก

ไอ้ชัชกับไอ้นัยหน้าเหวอ เพื่อนๆคนอื่นที่ยังอยู่ในห้องเรียนก็หันมามองว่ามันเรื่องอะไรกัน

“วันนี้มึงเป็นอะไรไปวะอู เอ้าๆ กูขอโทษมึงก็ได้” ไอ้ชัชพูด ถึงมันจะปากไม่ค่อยดี แต่ก็มักยอมผมเสมอ

“ก็กูพูดยังงี้บ่อยๆ ทุกทีไม่เห็นโกรธ” มันยังไม่วายบ่นอุบอิบ

“กูไม่ชอบโว้ย แต่ทุกทีไม่เคยบอกมึง” ผมยังไม่หายโมโห กระแทกเสียงใส่มันอีก

ไอ้ชัชเห็นสถานการณ์ไม่ค่อยดี ก็เลยถอย “เออ ยังงั้นกูกลับเข้าหอก่อนดีกว่า ไม่อยากทะเลาะกับมึง ฝากดูไอ้นัยด้วยละกัน”

ว่าแล้วไอ้ชัชก็เก็บกระเป๋าเดินออกจากห้องไปด้วยท่าทีหงอยๆ ผมเห็นแล้วก็อดสงสารมันไม่ได้ เสียใจเหมือนกันที่ไประเบิดอารมณ์หงุดหงิดใส่มัน เพราะที่จริงมันก็ดีกับผมและไอ้นัยมาโดยตลอด แต่ทำไงได้ละครับ ก็พูดไปแล้ว

“แรงเหมือนกันนะอู” ไอ้นัยพูดสั้นๆ แต่แค่นี้ก็รู้แล้วว่ามันก็ไม่ค่อยเห็นด้วยกับสิ่งที่ผมทำไป มันทำให้ผมยิ่งจ๋อย

ตอนนั้นงงเหมือนกันครับ ทำอะไรไม่ถูก ใจหนึ่งก็ยังมีอารมณ์อยากเสียวกับไอ้นัย แต่อีกใจหนึ่งก็เซ็งๆไปเพราะบรรยากาศถูกทำลายไปแล้ว กำลังลังเลใจว่าจะทำยังไงต่อไปดี ไอ้นัยก็พูดขึ้นมา

“อามาแล้วอ่ะ”

ห้องเรียนของเราอยู่บนตึก เมื่อมองทะลุระเบียงลงไปจะสามารถเห็นลานจอดรถได้ และที่ลานจอดรถนั่นเอง เห็นรถของอาไอ้นัยจอดนิ่งอยู่

ไอ้นัยเก็บของใส่กระเป๋า “ต้องกลับแล้วอ่ะ” มันพูด

“ฮื่อ พรุ่งนี้เจอกัน” ผมพูดได้แค่นั้น ตอนนั้นเซ็งในอารมณ์สุดๆ ไม่ได้โกรธใครหรอกครับ ไม่โกรธแม้แต่กับไอ้ชัช แต่รู้สึกเซ็งที่แผนการเล่นเสียวกับไอ้นัยต้องพังทลายลง

ไอ้นัยตบไหล่ผมแล้วก็เดินออกจากห้องไป

- - -

เย็นวันนั้น หลังจากที่กลับเข้าหอ ผมก็เจอไอ้ชัชนั่งอยู่ในห้องดูทีวี ผมเข้าไปนั่งข้างๆมัน กะว่าจะเอาใจมันเสียหน่อย เลยไปนั่งดูทีวีเป็นเพื่อน ไอ้ชัชหันมามองผมนิดหนึ่ง แล้วก็หันไปดูทีวีต่อไป

ผมนั่งไปได้สักครู่ เห็นไอ้ชัชเฉยๆไม่สนใจ ออกไปในทางซึมๆ ผมก็ยิ่งรู้สึกผิด เลยพูดกับมันเบาๆ

“เป็นไรวะชัช นั่งหน้าเป็นตูด”

ผมพยายามพูดตลก แต่คงไม่ค่อยเข้าท่ากับสถานการณ์ตอนนั้นเท่าไร ไอ้ชัชฟังแล้วก็ยั่งนั่งเฉย แต่เพียงพักเดียวผมก็สังเกตเห็นมันตาแดงๆแล้วก็สะอื้นออกมาเบาๆ มันรีบลุกเดินออกจากห้องทีวีไปอย่างรวดเร็ว

ฉิบหายแล้ว ไอ้ชัชร้องไห้นี่หว่า ผมนึกในใจ มันต้องร้องไห้เพราะคับใจเรื่องผมแน่ๆ ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้นไปอีก วันนี้เกิดอะไรขึ้นก็ไม่รู้ มีแต่เรื่องวุ่นๆ

ผมรีบเดินตามมันออกไป

“ชัช ชัช เรื่องเมื่อเย็นกูขอโทษนะ” ผมพูดกับมัน “กูพูดกับมึงแรงไป ยังโกรธกูอยู่หรือเปล่า”

ไอ้ชัชฟังแล้วแทนที่จะดีขึ้น กลับสะอื้นฮั่กหนักยิ่งขึ้นไปอีก ผมงงไปหมด ทำอะไรไม่ถูก เพราะเคยทะเลาะกับไอ้ชัชมาก็หลายครั้ง แต่ไม่เคยเห็นมันร้องไห้สักที

3 comments:

Anonymous said...

เฮ้อ..น่าเสียดาย ลุ้นให้นัยกับอูได้อยู่ด้วยกัน จาได้มีเรื่องตื่นเต้นๆ แต่ก้อสงสารชัดนะครับ คงน้อยใจอูน่ะครับผมว่า จะคอยมาเป็นกะลังใจให้นะครับคุณอูเข้ามารอทุกวันครับโชคดีวันนี้ได้อ่านตอนที่ 55 จะคอยอ่านตอนต่อไปนะครับ
คิดถึงครับ
กร ครับ

Anonymous said...

รักนัย สงสารชัช หมั่นไส้อูครับ 55555+ ^^P

Anonymous said...

เฮ้อ!! เรื่องชักจะไปกันใหญ่แล้ว นี่จะ สามเส้าหรือป่าวนะ ชักไม่แน่ใจ เชือกมัดคออูเรื่องนับเปลาะแรกก้อยังแก้ไม่ได้ แล้วนี่เปลาะที่สองมามัดคอเข้าอีกเปลาะเกี่ยวกับชัช ดีไม่ด้แก้ไม่ได้จะถูกเชือกรัดคอหายใจไม่ออกตายเอาซะนี่ กลุ้มใจแทนจริง ๆ
แต่ผมตัดใจเลือกข้างนัยนะครับ จริงๆชัชก้อน่าสงสารเฮ้อไหน ๆ ก้อไหน ๆ แล้ว แก้เชือกรัดคอตัวเองด้วยตัวเองก้อแล้วกันนะ อู
ขอดู(อ่าน)อยู่ข้างนอกดีกว่า
แต่สงสารนัยมากกว่าว่ะ
ถ้าแก้ไม่ได้ผมขอนัยก้อแล้วกัน อูก้อเอาชัชไป
555555
KTB