ภาคสี่ ตอนที่ 33

ผมฟังแล้วถึงกับสะอึก ถ้ากำลังดื่มน้ำอยู่ก็คงสำลักออกมาทางจมูกแล้ว ผมรู้ดีว่าเพ็ญหมายถึงอะไร ผมนึกไม่ถึงเลยว่าเพ็ญจะเกิดความรู้สึกแบบนี้กับผมได้

“...”

โอ๊ย ทำไมต้องมาพูดเอาเวลานี้ด้วยนะ ผมพูดอะไรไม่ออก เพ็ญมองหน้าผม ใบหน้าของเพ็ญนองไปด้วยน้ำตา

“อู... อูคิดยังไงกับเรา” เพ็ญถาม

ผมรู้สึกหนักใจที่จะต้องตอบคำถามนี้ในเวลานี้ ผมยังไม่พร้อมที่จะตอบอะไร สมองยังตื้ออยู่

“เราว่าเรื่องสำคัญตอนนี้คือแจ้งความให้เสร็จก่อนดีกว่า แล้วเราจะได้รีบออกจากโรงพัก เรารู้ว่าเพ็ญมาเจอสภาพแบบนี้ก็คงตกใจและกลัวด้วย เรื่องอื่นเอาไว้เราค่อยมาคุยกันอีกทีดีไหม” ผมเลี่ยงที่จะตอบคำถามเอาดื้อๆ เฉไฉไปพูดเรื่องอื่นแทน

เพ็ญไม่พูดอะไรอีก หลังจากที่ได้สูดอากาศนอกโรงพักกันสักครู่ผมก็ชวนเพ็ญกลับเข้าไปนังโต๊ะที่รับแจ้งความอีกครั้งหนึ่ง ผมอดคิดไม่ได้ว่าเรื่องราวระหว่างผมกับเพ็ญนั้นมีอะไรที่ไม่เหมือนคู่ชายหนุ่มหญิงสาวทั่วไปหลายอย่าง เริ่มตั้งแต่การไปดูหนังด้วยกันสองคนแล้ว แทนที่จะดูหนังโรแมนติกหรือหนังเบาๆกรุ๋มกระจิ๋มก็ได้ดูหนังบู๊ล้างผลาญเลือดท่วมจอ มาถึงตอนที่จะบอกความในใจแทนที่จะอยู่ในบรรยากาศหวานๆก็กลับมาบอกกันที่โรงพัก ดูแล้วไม่ค่อยปกติเอาเลย

หลังจากนั้นไม่นานก็ถึงคิวแจ้งความของเพ็ญ หลังจากที่ร้อยเวรสอบปากคำเพ็ญและผมเรียบร้อยรับแจ้งความของเพ็ญในคดีลักทรัพย์ซึ่งไม่ใช่เรื่องของหายทั่วไป ตอนนั้นก็ไม่ได้สนใจว่ามันแตกต่างกันหรือไม่และอย่างไร รู้แต่ว่าเราต้องการหลักฐานจากโรงพักไปเพื่อนดำเนินการเรื่องเอกสารอื่นๆ กว่าจะเสร็จเรื่องก็ปาเข้าไปสี่ห้าทุ่ม

“เดี๋ยวเพ็ญจะกลับยังไง ดึกขนาดนี้” ผมถามเพ็ญหลังจากที่เราออกจาโรงพักมา

“คงนั่งแท็กซี่ดีกว่า” เพ็ญตอบ

“ยังงั้นเรานั่งแท็กซี่ไปเป็นเพื่อน เพ็ญว่าดีไหม” ผมถาม ที่ผ่านมาเพ็ญไม่ค่อยพูดเรื่องที่พักของตนเองนัก ผมสามารถรู้สึกได้ว่าเพ็ญไม่ค่อยอยากให้ใครรู้จักที่พัก ดังนั้นผมจึงถามก่อนเพื่อความสบายใจของเพ็ญ

“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวอูจะยิ่งกลับดึก” เพ็ญตอบ

“เรื่องเรากลับดึกน่ะไม่เป็นไรหรอก ยังไงเราก็เข้าหอได้ เพ็ญนั่งแท็กซี่คนเดียวดึกๆ เอ้อ... เราว่าถ้ามีผู้ชายนั่งไปเป็นเพื่อนด้วยน่าจะดีกว่า เพ็ญอย่าเกรงใจ ถ้าเราแยกกันแล้วเพ็ญคิดเปลี่ยนใจก็ไม่ได้แล้วนะ” ตอนท้ายผมแอบขู่นิดๆ จะว่าขู่ก็ไม่เชิง สมัยนั้นผู้หญิงนั่งแท็กซี่คนเดียวยามดึกถือว่าไม่ค่อยปลอดภัยนัก ภัยจากแท็กซี่เกิดขึ้นอยู่เสมอๆ

คำขู่ของผมได้ผล เพ็ญเปลี่ยนใจทันที

“งั้นไปก็ไป” เพ็ญตอบ

ที่จริงผมก็กัดฟันพูดอยู่เหมือนกัน พรุ่งนี้ยังมีสอบอีก ถ้าเป็นยามปกติป่านนี้ผมนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องไปนานแล้ว คืนนี้ว่าจะทวนอีกสักรอบก่อนสอบสงสัยคงทำไม่ได้แล้ว

ผมนั่งแท็กซี่ไปเป็นเพื่อนเพ็ญจนถึงที่พัก ระหว่างทางเราไม่ได้คุยอะไรกันเลย เพ็ญคงมีความในใจอยู่ ส่วนผมเองก็ไม่กล้าพูดอะไรเพราะกลัวว่าเพ็ญจะวกเข้าเรื่องนั้นอีก

จนถึงที่พักของเพ็ญซึ่งเป็นอพาร์ตเมนต์ระดับดีแห่งหนึ่ง เมื่อเพ็ญลงจากรถแล้วผมก็ไม่ได้ลงรถตามลงไปเพราะไม่อยากให้เพ็ญอึดอัดใจ ส่งกันแค่นี้ก็น่าจะปลอดภัยเพียงพอแล้ว

“เรากลับก่อนนะเพ็ญ” ผมพูดกับเพ็ญ “เดี๋ยวเรานั่งรถคนนี้กลับหอของเราไปเลยดีกว่า”

“อู...” เพ็ญก้มหน้ามาคุยกับผมที่หน้าต่างรถ “พรุ่งนี้หลังสอบมาหาเราหน่อยสิ”

เอาล่ะสิ อีกแล้ว ผมแอบหนาวอยู่ในใจ

“เอ้อ พักเที่ยงเราก็ไปที่ชมรมอยู่แล้ว ยังไงก็ได้เจอกัน” ผมกัดฟันพูด

“เจอกันที่อื่นดีกว่า อยากได้ที่คุยเงียบๆ เรามีเรื่องอยากพูดกับอู” เพ็ญพูด “ที่ใต้ตึกทะเบียนก็แล้วกัน”

ที่จริงตอนพักเที่ยงในมหาวิทยาลัยสถานที่ที่ไหนก็ไม่เงียบ แต่ที่ใต้ตึกหน่วยทะเบียนนั้นเงียบดีจริงๆเพราะในช่วงสอบไม่มีการลงทะเบียนอะไร ยากนักที่เพ็ญคิดออกมาได้ เป็นผมก็คิดไม่ออก

“ได้ๆ แล้วพรุ่งนี้เจอกัน” ผมพูด จากนั้นรถแท็กซี่ก็เคลื่อนออกจากที่ไป...

- - -

วันต่อมา

หลังจากที่เมื่อคืนกลับถึงหอพักแล้วก็พยายามนั่งทำโจทย์แคลคูลัสต่อ แต่เมื่อนั่งทำไปได้สักพักก็รู้สึกว่าคิดอะไรไม่ออก ไม่สามารถจดจ่อสมาธิอยู่กับการคำนวณได้เลย จนในที่สุดก็ต้องเลิกล้มความพยายามและเข้านอน

เรื่องของเพ็ญวนเวียนอยู่ในหัวของผมตลอดเวลา ผมรู้ดีว่าพรุ่งนี้เพ็ญต้องการจะพูดเรื่องอะไร แต่ผมก็ยังนึกไม่ออกว่าจะพูดกับเพ็ญว่าอย่างไรดี คำพูดของเพ็ญเมื่อตอนอยู่ที่โรงพักทำให้ผมต้องมาทบทวนตนเองว่าผมรู้สึกอย่างไรกับเพ็ญกันแน่...

หลังจากที่การสอบวิชาแคลคูลัสเสร็จสิ้นลง ผมก็เดินไปยังตึกทะเบียน ตึกนี้เป็นตึกที่อยู่นอกคณะเทคโน ต้องเดินไปไกลพอสมควร

ที่ใต้ตึกทะเบียนมีโต๊ะเก้าอี้สำหรับให้นักศึกษานั่งกรอกเอกสารอยู่หลายตัว สามารถใช้เป็นที่สนทนาได้เป็นอย่างดี วันนั้นที่ใต้ตึกเงียบสนิท เมื่อผมไปถึงก็พบว่าเพ็ญนั่งรออยู่ก่อนแล้ว

“เป็นไงบ้างเพ็ญ วันนี้เรียบร้อยดี” ผมทักทาย

“เรียบร้อย มาแต่เช้าไปวิ่งเรื่องบัตรนักศึกษา ในที่สุดก็เข้าสอบได้ ไม่มีปัญหาอะไร” เพ็ญตอบ

“...”

ทักทายกันได้แค่นั้นเราสองคนก็ตกอยู่ในความเงียบ ผมอยากจะชวนเพ็ญคุยแต่ก็นึกคำพูดไม่ออก กลัวว่าเพ็ญจะวกมาพูดเรื่องความในใจอีก แม้ผมรู้ว่าวันนี้เพ็ญต้องการจะพูดเรื่องอะไรและผมก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงที่จะคุยเรื่องนี้ได้ แต่ถึงอย่างไรผมก็ยังกลัวอยู่ดีเนื่องจากผมยังคิดคำตอบไม่ออก

บรรยากาศอึมครึมน่าอึดอัด ไม่มีใครเริ่มพูดก่อน ในที่สุดผมอดรนทนไม่ได้จึงพูดทำลายความเงียบขึ้น

“เพ็ญนัดเรามา เอ้อ... คงมีอะไรอยากคุยกับเรา” ผมตะกุกตะกัก ระวังการใช้คำพูดอย่างที่สุดเพราะกลัวว่าจะพูดอะไรผิดพลาด

เพ็ญพยักหน้าและพูดตรงเข้าประเด็นทันที

“เราอยากถามความรู้สึกของอูที่มีกับเราน่ะ”

“เพ็ญ... เพ็ญ... เพ็ญ...” จู่ๆผมก็กลายเป็นคนติดอ่างขึ้นมา “เพ็ญก็เป็น เอ้อ... เพื่อนที่ดีของเรา ตอนทำงานที่ชมรม เราก็รู้สึกว่าทำงานเข้ากับเพ็ญได้ดี”

ผมตอบแบบถูไถ

“แล้วความรู้สึกด้านอื่นล่ะ” เพ็ญไม่ยอมปล่อยให้ผมเฉไฉ รุกถามเข้าประเด็นอีก

“หมายความว่า...” ผมแกล้งโง่ถ่วงเวลาอีก สมองก็พยายามใช้ความคิดอย่างหนักว่าจะตอบว่าอย่างไรดี ที่จริงไม่ใช่ว่าผมเพิ่งมาคิดเอาตอนนี้ ผมคิดเรื่องนี้มาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วแต่ยังหาคำตอบไม่ได้ต่างหาก

“เรารู้สึกว่าอูดีกับเราเป็นพิเศษ” เพ็ญพูดช้าๆ “เมื่อก่อนเราก็ไม่ได้คิดอะไร คือคิดว่าอูเป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่ง แต่หลังจากเรื่องาวต่างๆ อูให้กำลังใจเรา พยายามชวนเราไปทำงานที่ชมรมไม่ให้เราคิดมาก มันก็ช่วยได้จริงๆนะ”

เพ็ญหยุดไปครู่หนึ่งเหมือนกำลังใคร่ครวญคำพูดอยู่ จากนั้นก็พูดต่อ

“อูดีกับเรามาก จนตอนนี้เราไม่ได้คิดกับอูแค่เพื่อนแล้ว... เราอยากรู้... อยากรู้จากปากของอูเองว่าอูคิดยังไงกับเรา”

เมื่อเพ็ญถามอย่างจะแจ้งเช่นนี้ก็สุดที่ผมจะแกล้งโง่ต่อไปได้อีก ในที่สุดผมก็ต้องเผชิญกับสถานการณ์ที่ผมไม่อยากเผชิญ

“เราทำงานด้วยกันมาตลอดหลายเดือน เพ็ญก็เป็นเพื่อนสนิทของเราคนนึงเลยล่ะ” ผมตอบ “จะเรียกว่าเป็นพื่อนสนิทที่สุดของเราในตอนนี้ก็ได้...”

ผมพูดได้เพียงนี้แล้วก็หยุด เพ็ญพยักหน้าให้ผมพูดต่อไปอีก

“ขอบคุณมากเลยที่เพ็ญรู้สึกดีกับเรามาก แต่... เอ้อ... เรายังต้องการเวลาอีกสักระยะหนึ่งที่จะคิดไปถึงขั้น เอ้อ... มากกว่าเพื่อนน่ะ” ผมตอบตะกุกตะกัก บรรยากาศในตอนนั้นน่าอึดอัดมาก มันเป็นการพูดที่ยากเย็นที่สุดในชีวิตของผมเลยก็ว่าได้

“อู” เพ็ญอุทาน ดูเพ็ญผงะไปเล็กน้อยกับคำพูดของผม ผมไม่แน่ใจว่าเพ็ญแปลกใจหรือว่าตกใจกันแน่

“ตอนอยู่ที่โรงพยาบาล อูมาเยี่ยมเราทุกวัน” เพ็ญพูด “เราประทับใจคำพูดของอูมาก คำพูดของอูทำให้เรามีกำลังใจขึ้นมา อูบอกว่าที่ไม่ถามถึงอดีตของเราเพราะไม่สนใจ และอยากให้เรารู้ว่าปัจจุบันนั้นสำคัญที่สุด อูยังบอกอีกว่าให้เราก้าวข้ามอดีตและทำปัจจุบันให้ดีที่สุด เราคิดว่าอูจะเป็นคนที่มาช่วยให้เราก้าวข้ามอดีตไปให้ได้ รวมทั้งช่วยเราสร้างอดีตที่งดงามสำหรับอนาคตขึ้นมาเสียอีก”

ฉิบหายแล้ว ผมคร่ำครวญในใจ ในที่สุดคำพูดพระเอกก็ย้อนกลับมาเข้าตัวพระเอกทั้งหมดจนได้

เมื่อคืนผมคิดเรื่องนี้อยู่นาน ที่จริงผมตั้งใจจะเลิกเป็นเกย์และมีแฟนสาวเป็นตัวเป็นตนสักคน การสานต่อความสัมพันธ์กับเพ็ญน่าจะเป็นเรื่องที่ดี น่าจะถือว่าส้มหล่นได้แฟนสำเร็จรูปโดยไม่ต้องไปออกแรงหาที่ไหนเลยก็ว่าได้ แต่พยายามคิดยังไง มองจากมุมไหน ผมก็ยังคิดกับเพ็ญได้เพียงแค่เพื่อน ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะว่าเพ็ญดีเกินไปสำหรับผมก็ได้ เพ็ญดีพร้อมหมดทุกอย่าง เรียนก็เก่ง สวยก็สวย ฐานะก็ดี ส่วนผมนั้นแทบจะมีคุณสมบัติตรงกันข้าม ไม่มีอะไรที่ทัดเทียมเพ็ญได้เลย ผมมองไม่เห็นเลยว่าตนเองจะมีคุณสมบัติพอที่จะเป็นแฟนหรือเป็นที่พึ่งให้แก่เพ็ญได้อย่างไร

อีกส่วนหนึ่งเป็นเรื่องของความรู้สึก ความรู้สึกที่ผมเคยมีกับไอ้นัยหรือแม้แต่กับไอ้บอยนั้นไม่เคยเกิดขึ้นกับเพ็ญเลย ดังนั้นผมจึงรู้สึกว่าผมต้องการเวลาอีกสักระยะหนึ่ง

“เอ้อ...” ผมติดอ่างอีก ในที่สุดหมองูก็ต้องตายเพราะงู พระเอกก็ต้องตายเพราะคำพูดของตนเอง “ที่เราพูดนั้น ก็... คือ... เรา... เราต้องการเวลาอีกสักหน่อยน่ะ ตอนนี้เราทุ่มเทกับการสอบเอนทรานซ์มาก เรายังไม่ได้คิดไปไกลถึงขนาดนั้นเลย”

ผมอ้างโน่นอ้างนี่ไปเรื่อย เพ็ญพยักหน้าเหมือนกับเข้าใจความจำเป็นของผม

“ถ้าอย่างนั้นอูหมายความว่า...” เพ็ญพูดแบบปลายเปิดเป็นเชิงคำถาม

“ก็ไม่ได้หมายความว่าอะไร ไม่ใช่สิ คือเราหมายความยังงั้นจริงๆ เราอยากขอเวลาอีกหน่อย” ผมพยายามซื้อเวลา

“อย่างอย่างนั้น เรื่องที่เราอยากคุยกับอูก็คงมีแค่นี้แหละ” เพ็ญพูดทิ้งท้าย

- - -

ผมออกมาจากใต้ตึกทะเบียนแบบหายใจไม่ทั่วท้อง ผมถูกเพ็ญต้อนจนเข้ามุม ไม่รู้ว่าจะหนีไปทางใด โชคดีที่เพ็ญหยุดคุยไปเองโดยไม่รุกเร้าต่อ ผมจึงรอดมาได้อย่างหวุดหวิด

เมื่อเพ็ญรุกถามถึงความรู้สึกและผมก็ยังไม่มีคำตอบอะไรให้ ทางเดียวที่ผมจะทำได้หลังจากนั้นก็คือ

หนี!

หลังจากนั้นมาผมก็หนีหน้าเพ็ญมาโดยตลอด ผมไม่ขึ้นไปทำงานที่ชมรม ตอนเรียนก็พยายามหลบไม่ให้เรียนห้องเดียวกันกับเพ็ญ หากเลี่ยงไปเรียนห้องอื่นไม่ได้จริงๆก็พยายามเข้าเรียนช้าๆ เมื่อเข้าเรียนแล้วก็พยายามนั่งริมประตูเข้าไว้ เมื่อเลิกเรียนแล้วก็รีบหนีไปโดยเร็ว ตอนเที่ยงก็หลบไปนั่งอ่านหนังสือที่ห้องสมุดส่วนกลางแทน ทุกอย่างที่ผมทำลงไปนี้คงเป็นเพราะความรู้สึกผิดที่ไม่มีคำตอบอะไรให้แก่เพ็ญ เมื่อตอบไม่ได้จึงไม่กล้าสู้หน้า

ผมวางแผนเอาไว้ว่าต้องพยายามหลบหน้าเพ็ญไปให้ได้จนถึงปลายเดือน เพราะเมื่อถึงช่วงปลายเดือนผมต้องไปเข้าค่าย รด. ที่เขาชนไก่ เมื่อกลับมาจากเขาชนไก่ก็เป็นช่วงปลายเทอมซึ่งหยุดกิจกรรมนักศึกษาทั้งหมดเพื่อเตรียมตัวสอบ หลังจากนั้นอีกไม่นานก็จะเป็นช่วงหยุดดูหนังสือก่อนสอบปลายภาค ถึงตอนนั้นก็ไม่ต้องคอยหลบหน้าแล้วเพราะว่าเป็นช่วงที่เรามีโอกาสพบกันน้อยลงไปเองโดยปริยาย ส่วนเมื่อหลังสอบเสร็จก็เป็นการปิดภาคช่วงฤดูร้อน หากผมสอบติดได้เรียนที่ใหม่เราคงห่างกันไปเอง ช่วงเวลาที่เราไม่ได้พบกันเป็นเวลานานคงช่วยให้เพ็ญคลายความรู้สึกแบบนั้นกับผมลงไปได้ ส่วนช่วงนี้คงต้องทนอึดอัดใจไปก่อน