Saturday, August 28, 2010

ภาคสี่ ตอนที่ 4

หลังจากที่ไปรายงานตัวต่อทางมหาวิทยาลัยแล้ว คราวนี้รุ่นพี่ก็นัดอีก ในครั้งนี้ไม่ได้เป็นการนัดเพื่อแนะนำอะไร แต่ว่าเป็นการนัดเพื่อทำกิจกรรม จะเรียกว่าเป็นการเริ่มต้นชีวิตนักศึกษามหาวิทยาลัยอย่างแท้จริงก็คงพอได้

กิจกรรมที่นัดพบกันในครั้งนี้เป็นการแบ่งกลุ่ม เนื่องจากนักศึกษาใหม่ในคณะมีทั้งหมดกว่าสี่ร้อยคน การทำความรู้จักหรือทำกิจกรรมกันในกลุ่มใหญ่ๆทำได้ยาก ดังนั้นจึงต้องมีการแบ่งกลุ่มนักศึกษาออกเป็น ๔ กลุ่ม กลุ่มที่แบ่งนี้ไม่ได้เป็นการแบ่งอย่างเป็นทางการ แต่ก็เป็นธรรมเนียมที่ปฏิบัติกันมาโดยตลอดของนักศึกษาในคณะเทคโนฯ

นักศึกษาทั้งหมดไปรวมกลุ่มกันที่ใต้ตึกเคมีตามที่รุ่นพี่นัดหมาย เมื่อถึงเวลา นักศึกษาใหม่ทั้งหมดก็ทยอยกันไปจับฉลาก ในฉลากจะมีเพียงแค่เบอร์ ๑ ถึงเบอร์ ๔ ใครจับได้เบอร์อะไรก็คืออยู่กลุ่มนั้น

“ได้เบอร์อะไรจ๊ะน้อง” เสียงแจ๋วๆดังขึ้นพร้อมกับมีคนมาตบไหล่ผม เจตสาวห้าวนั่นเอง

“เบอร์ ๓ จ้ะเจ๊” ผมตอบ “เจ๊ล่ะ”

“อุ๊ย อยู่กลุ่มเดียวกันเลย ดีมาก” เจตตอบ

“แล้วมันดียังไง” ผมถาม

“อ้าว รุ่นน้องก็ต้องบริการรุ่นพี่ ชั้นก็จะได้มีรุ่นน้องเอาไว้คอยให้บริการไง” เจตตอบหน้าตาเฉย

“อ้อ จะหาเบ๊รับใช้ ว่ายังงั้นเถอะ” ผมสรุป พร้อมกับเริ่มคิดว่านักศึกษาหญิงคนอื่นๆเป็นอย่างนี้ด้วยหรือเปล่า เพื่อนหญิงคนแรกที่ผมรู้จักดูจะไม่ธรรมดาเอาเสียเลย

“อ๊ะ เด็กคนนี้เข้าใจอะไรง่ายนี่” เจตหัวเราะ

แม้จะอยู่กลุ่มเดียวกันกับเจต แต่ผมก็ยังโชคดีที่ไม่ได้อยู่กลุ่มเดียวกับไอ้กี้ กี้จับฉลากได้กลุ่ม ๔ เมื่อจับฉลากเสร็จเรียบร้อย พี่ๆก็พานักศึกษาใหม่แยกย้ายกันไปเพื่อแนะนำให้รู้จักสถานที่ตั้งของกลุ่ม

สถานที่ตั้งของกลุ่มสามไม่ได้เป็นห้องเหมือนอย่างห้องชมรมหรือห้องสหกรณ์อย่างที่ผมนึกเอาไว้ แต่เป็นเพียงพื้นที่หลังตึกเคมีซึ่งมีชายคาคลุมพอคุ้มฝนคุ้มแดดได้ ขนาดเพียงไม่กี่ตารางเมตร มีโต๊ะไม้ตั้งอยู่ ๓-๔ ตัว ดูท่าคงจุคนพร้อมๆกันได้ไม่กี่สิบคนเท่านั้น เนื่องจากกลุ่มนักศึกษาที่แบ่งนี้ไม่ได้เป็นการแบ่งอย่างเป็นทางการ ดังนั้นกลุ่มจึงไม่มีสถานที่ตั้งที่คณะจัดเอาไว้ให้อย่างเป็นทางการ นักศึกษาก็ไปหาและจับจองมุมตึกต่างๆเพื่อจัดตั้งกลุ่มกันเอาเองและใช้พื้นที่นั้นต่อเนื่องกันมาจนถือเป็นธรรมเนียม กลุ่มอื่นๆก็เป็นพื้นที่หลังตึก ซอกตึก หรือมุมตึกเช่นกัน

เมื่อไปถึงโต๊ะกลุ่ม รุ่นพี่ก็เข้าไปยืนที่ด้านใน ส่วนน้องๆก็อยู่ล้อมรอบ นักศึกษาใหม่ร้อยกว่าคนกับรุ่นพี่กลุ่มรวมกันทุกชั้นปีอีกนับร้อยคนอัดกันเข้าไปแต่อัดอย่างไรก็ไม่หมด คนที่มาทีหลังต้องยืนอยู่นอกชายคา

“แล้วมันจะเบียดกันยังไงวะเนี่ย” เจตซึ่งยืนอยู่ข้างๆผมบ่น “คนตั้งล้าน”

“นี่ เธอ” ผมรู้สึกว่ามีใครสะกิดไหล่ พร้อมกันนั้นก็ได้ยินเสียงหวานๆเรียก

เมื่อหันไปดูผมก็เป็นหญิงสาวรูปร่างป้อมๆ ไม่สูง เข้าข่ายอวบระยะที่สองคนหนึ่ง หน้าตายิ้มแย้มแจ่มใส ดูเป็นคนอารมณ์ดี กำลังมองหน้าผมอยู่

“เอ้อ มีอะไรเหรอ” ผมถาม

“เรามองอะไรไม่เห็นเลย ตัวเธอบังมิด” เธอพูดด้วยเสียงหวานน่ารัก “แลกที่กันหน่อยได้ป่าว”

“ได้ มาสิ” ผมตอบ พร้อมกับสลับที่ยืนกับเธอ

“เราชื่อแมวนะ เธอชื่ออะไร” สาวน้อยอารมณ์ดีแนะนำตัว

“เราชื่ออู” ผมตอบ แมวดูเป็นสาวที่อ่อนหวาน ต่างจากเจตโดยสิ้นเชิง เวลาคุยด้วยรู้สึกแปลกๆอยู่เหมือนกันเพราะผมพูดกูๆมึงๆกับเพื่อนมาตั้งแต่เด็กจนชิน

“มันเป็นเด็กสอบเทียบมา” เจตเสนอหน้าแทรกเข้ามา

“เฮ้ เธอบังฉัน” ยังไม่ทันที่ผมจะพูดอะไร สาวอีกคนหนึ่งที่อยู่ด้านหลังของผมโวยขึ้นมาอีก เมื่อหันกลับไปดูก็เห็นว่าเธอนั้นสูงน้อยกว่าแมวเสียอีก

“เชิญมาข้างหน้าละกัน” ผมเชื้อเชิญ “ชื่ออะไรอะ”

“เราชื่อจิ๊บ ก็เป็นเพื่อนกับไอ้แมวนั่นแหละ” เธอแนะนำตัว พลางขยับขึ้นมายืนข้างหน้าผม แมวกับจิ๊บมองหน้ากันแล้วหัวเราะ

“เด็กรุ่นน้อง” จิ๊บพูดกับผม “ทำอะไรต้องให้เกียรติรุ่นพี่สุภาพสตรีนะจ๊ะ”

“ก็คือจะให้เป็นม้าใช้” ผมสรุป สองคนนี้ก็มาแบบเดียวกับเจต ทำไมนะ สาวๆถึงได้ชอบข่มเด็กสอบเทียบกันนัก

“นั่นแหละ” แมวช่วยตอบพลางหัวเราะ

หลังจากหยอกล้อกันนิดหน่อย รุ่นพี่ก็เริ่มรายการโดยเริ่มแนะนำตัวรุ่นพี่ที่เป็นแกนของกลุ่มก่อน แกนของกลุ่มนี้มีตั้งแต่ปี ๒ ยันปี ๔ แมวหันกลับไปยืนฟังรุ่นพี่ ผมจึงสังเกตว่าเส้นผมของเธอถักเป็นเปียเส้นเบ้อเริ่ม เปียทั้งสองเส้นแกว่งไกวไปมาตามจังหวะการโคลงของศีรษะ ดูน่ารักดี

หลังจากการพูดคุยแนะนำตัวกันแล้ว ต่อมาก็เป็นการผูกข้อมืออันเป็นธรรมเนียมที่ปฏิบัติมาทุกปี เมื่อพิธีผูกข้อมือเริ่มต้นขึ้น รุ่นพี่ก็ร้องเพลงของมหาวิทยาลัยพลางช่วยกันเอาเชือกสีขาวเส้นเล็กๆผูกที่ข้อมือของรุ่นน้อง เชือกนี้เป็นเชือกธรรมดา นักศึกษาใหม่อยากให้พี่คนไหนผูกข้อมือให้ก็เดินเข้าไปมา ผูกแล้วผูกอีกก็ได้ เสียงเพลงในจังหวะแช่มช้าคลอเบาๆไปตลอดการผูกข้อมือ บรรยากาศเต็มไปด้วยความอบอุ่น ฉันมิตร และน่าประทับใจ

กว่าจะเสร็จพิธีก็กินเวลาเข้าไปร่วมครึ่งชั่วโมงเนื่องจากแต่ละคนไม่ได้ให้รุ่นพี่ผูกข้อมือเพียงแค่คนเดียว ส่วนใหญ่จะให้รุ่นพี่หลายคนผูกข้อมือให้ ดังนั้นเมื่อเสร็จสิ้นการผูกข้อมือแล้วปรากฏว่าแต่ละคนมีเชือกผูกเต็มข้อมือ ผมเองก็มีเชือกอยู่สิบกว่าเส้น

สำหรับการเข้ากลุ่มนั้นไม่มีการตั้งรุ่นพี่ให้เป็นพี่เลี้ยงหรือที่เรียกกันว่าพี่รหัส คำว่าพี่รหัสนั้นหมายถึงว่าเป็นรุ่นพี่ประจำตัวที่จะคอยดูแลเราเหมือนเป็นพี่จริงๆคนหนึ่งนั่นเอง แต่ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับรหัสประจำตัวนักศึกษาเลย ชื่อเรียกเป็นอย่างนั้นเอง รุ่นพี่รหัสจะไปได้เอาตอนรับน้องคณะกับตอนรับน้องของมหาวิทยาลัย เมื่อเข้ามหาวิทยาลัยไปแล้วผมจึงได้รู้ว่ากิจกรรมรับน้องนั้นมีเยอะมาก ทั้งรับน้องกลุ่ม รับน้องคณะ รับน้องมหาวิทยาลัย อีกทั้งยังมีรับน้องโต๊ะโรงเรียนอันหมายถึงการรับน้องที่มาจากโรงเรียนเก่าเดียวกันอีก นอกจากนี้ใครที่เข้าชมรมก็ยังมีการรับน้องชมรม ทั้งชมรมส่วนกลางและชมรมของคณะอีกด้วย

ธรรมเนียมปฏิบัติเรื่องหนึ่งระหว่างรุ่นพี่และรุ่นน้องก็คือการตกทอดสมบัติหรือตกทอดมรดกให้รุ่นน้อง สมบัติหรือมรดกที่ว่าก็คือตำราปีหนึ่งที่รุ่นพี่เรียนไปแล้ว ชีตประกอบการเรียน ข้อสอบเก่าๆ กับชุดนักศึกษา บางคนก็อาจรวมชุด รด. เข้าไปด้วย พวกตำรากับชีตนั้นโดยธรรมเนียมแล้วเป็นหน้าที่ของพี่รหัสของคณะ แต่เนื่องจากพี่รหัสนั้นเป็นพี่ปีสองที่สมัครใจเป็นพี่รหัส ผู้ที่ไม่สมัครใจก็มี ประกอบกับมีผู้ที่สอบเอนทรานซ์ใหม่แล้วลาออกไปบ้าง ดังนั้นพี่ปีสองที่เป็นพี่รหัสจะมีจำนวนน้อยกว่าน้องมาก พี่ปีสองหนึ่งคนอาจต้องมีน้องรหัสสองคน ถ้าได้พี่ปีสองที่มีน้องหลายคน หรือพี่ปีสองที่ขี้เหนียวหน่อย หรือว่ายังสอบไม่ผ่านในบางวิชา รุ่นน้องก็จะได้มรดกไม่ค่อยเต็มที่นัก ส่วนผู้ที่ได้พี่ใจกว้างอีกทั้งมีน้องคนเดียวก็เท่ากับส้มหล่น ได้รับมรดกไปเต็มๆ

ส่วนหน้าที่หลักของรุ่นพี่ที่อยู่ในกลุ่มเดียวกันก็คือการตกทอดชุดขาวให้รุ่นน้องในกลุ่ม กับหน้าที่รองก็คือแบ่งสมบัติให้น้องในกลุ่มเฉพาะน้องคนที่ไม่ค่อยได้รับอะไรจากรุ่นพี่รหัสนัก

เป็นธรรมเนียมของนักศึกษาในมหาวิทยาลัยที่จะนักศึกษาชายต้องแต่งชุดขาวมาเรียนอยู่ช่วงหนึ่ง ชุดขาวที่ว่าก็คือชุดนักศึกษาสีขาวประกอบด้วยเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวและกางเกงขายาวสีขาว ผูกเนคไทตรามหาวิทยาลัย เข็มขัดตรามหาวิทยาลัย รองเท้าหนังสีดำ ส่วนจะแต่งเป็นเวลานานเท่าใดนั้นแล้วแต่ยุคสมัยและแล้วแต่คณะ สำหรับที่คณะเทคโนฯในยุคที่ผมเข้าปีหนึ่งเป็นธรรมเนียมที่จะต้องแต่งชุดขาวมาเรียนเป็นเวลาสองสัปดาห์ หลังจากนั้นให้ใส่ชุดนักศึกษาธรรมดาอันประกอบด้วยเสื้อเชิ้ตขาวแขนสั้นหรือแขนยาวก็ได้ กางเกงขายาวสีกรมท่า เนคไทกับเข็มขัดตรามหาวิทยาลัยดูเหมือนจะไม่บังคับแต่ส่วนใหญ่ก็จะใช้เข็มขัดตรามหาวิทยาลัยกัน ส่วนนักศึกษาหญิงนั้นใส่ชุดนักศึกษาตามระเบียบของมหาวิทยาลัยเหมือนกันตลอดตั้งแต่ปีหนึ่งจนปีสี่ ไม่มีอะไรพิเศษ

เนื่องจากชุดขาวของนักศึกษาชายไม่ได้ใช้บ่อย ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องไปตัดกันทุกคน ส่วนใหญ่ก็หายืมเอาจากรุ่นพี่ในกลุ่มนั่นเอง บางคนที่ยืมไม่ได้หรือไม่มีขนาดที่เหมาะกับตัวจริงๆจึงค่อยไปตัดชุดขาวเป็นของตนเอง

ดังนั้นเอง หลังจากที่พิธีผูกข้อมือน้องเสร็จสิ้นลงไป เมื่อรุ่นน้องเริ่มคุ้นเคยกับรุ่นพี่บ้างแล้ว กิจกรรมตามล่าหามรดกของเหล่านักศึกษาปีหนึ่งจึงได้เริ่มขึ้น เสียงดังเซ็งแซ่ บรรยากาศเต็มไปด้วยความครึกครื้น

“พี่ๆ พี่อยู่ปีอะไรน่ะ”

“พี่มีชุดมั้ยครับ”

“พี่จำหนูได้มั้ย พี่ผูกข้อมือให้หนูไง พี่มีหนังสือเรียนมั้ยคะ”

“โอ๊ย ค่อยๆพูดทีละคนสิวะ พี่ฟังไม่ทัน”

ฯลฯ

- - -

หลังจากชุลมุนวุ่นวายกันอยู่พักใหญ่ ผู้คนที่แออัดในบริเวณโต๊ะกลุ่มก็ค่อยๆทยอยจากไป จนบ่ายแก่ก็เหลืออยู่เพียงไม่กี่สิบคน สำหรับผมนั้นไม่ได้มรดกอะไรเลยเนื่องจากเข้าไม่ค่อยถึงรุ่นพี่ พอจะเข้าไปก็มีคนมาตัดหน้าไปก่อน กว่าจะได้ถามรุ่นพี่ก็มักบอกว่าช้าไปต๋อยอันหมายถึงว่ายกให้คนอื่นไปแล้ว ส่วนเรื่องชุดนั้นไม่ค่อยหวังเพราะว่าเท่าที่ดูด้วยสายตาแล้วรูปร่างของรุ่นพี่ชายที่อยู่ในกลุ่มตอนบ่ายวันนั้นมีแต่ตัวเล็กกว่าผมทั้งนั้น

ที่ผมอยู่ที่โต๊ะกลุ่มเป็นเวลานานนั้นไม่ใช่เพราะรอหามรดก แต่เป็นเพราะมัวคุยกับเพื่อนและรุ่นพี่โรงเรียนสองคน คนที่เป็นรุ่นพี่โรงเรียนและตอนนี้กลายมาเป็นรุ่นเดียวกันนั้นเป็นคนเด่นของรุ่น ชื่อพี่จุ้ย

ความพิเศษของพี่จุ้ยคนนี้ก็คือเลือกคณะเทคโนฯเป็นอันดับหนึ่งและได้คะแนนสอบเป็นที่หนึ่งของคณะ ว่ากันว่าคะแนนสอบที่พี่จุ้ยได้นั้นสามารถเรียนในคณะแพทย์ได้อย่างสบาย ซึ่งน้อยคนนักที่จะคิดและตัดสินใจเลือกคณะแบบพี่จุ้ย

ส่วนเพื่อนรุ่นเดียวกันนั้นเป็นเพื่อนต่างห้อง ชื่อพัช คนนี้ก็สอบเทียบมาเช่นกัน ไอ้พัชนี่มันเรียกพี่จุ้ยว่าพี่ตลอด ผมก็เลยเรียกตาม จนท้ายที่สุดก็เรียกจนชิน แก้ไม่หาย พี่จุ้ยจึงกลายเป็นเพื่อนร่วมรุ่นในคณะที่ผมเรียกเป็นพี่มาโดยตลอด

พัชเป็นคนปากหวาน คุยเก่ง เรียกว่าพูดจนลิงหลับ เนื่องจากผมเองก็ไม่ได้รีบร้อนจะไปที่ไหนต่อ จึงนั่งฟังพัชรคุยกับพี่จุ้ยจนเวลาผ่านไปโดยไม่รู้ตัว

“เฮ้ น้อง พวกพี่จะกลับกันแล้ว จะไปกันหรือยัง” รุ่นพี่กลุ่มสุดท้ายที่กำลังจะเดินออกจากโต๊ะกลุ่มเรียกพวกเราสามคน

“พี่จะปิดประตูเหรอ” พัชถาม

“ไอ้บ้า มันมีประตูให้ปิดที่ไหนเล่า” รุ่นพี่หัวเราะ

“อ้าว ก็เห็นพี่เรียกให้กลับ นึกว่าพวกพี่ๆจะปิดประตูล็อกห้อง” พัชกวนอีก

“กวนดีนัก ไปหาอะไรกินกันดีกว่า” รุ่นพี่ชวน ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมกวนแล้วต้องชวนไปกินด้วย

“ไปที่ไหนเหรอพี่ พี่เลี้ยงใช่ป่าว” พัชถาม

“เออ พี่ชวนพี่เลี้ยงก็ได้วะ” พี่ตอบ

“สามคนเลยนะ” พัชถามย้ำ ผมเริ่มเห็นแววตลกบริโภคของมันอยู่รำไร

“เออ เต้าฮวยถ้วยละเจ็ดบาท พี่เลี้ยงสามคนได้ มาเถอะ” รุ่นพี่แจ้งงบประมาณเอาไว้ล่วงหน้า ดูท่าจะทันคนอยู่เหมือนกัน

“พี่ชื่ออะไรครับ” พี่จุ้ยถาม

“พี่ชื่อแต้ม อยู่ปี ๓” พี่แต้มตอบ เมื่อผมได้ยินถึงกับอดยิ้มไม่ได้ พี่แต้มเห็นเข้าพอดี

“ชื่อเหมือนหมาใช่ไหม” พี่แต้มถามผม

“ผมยังไม่ได้ว่าอะไรเลยนะพี่” ผมรีบออกตัว เกรงข้อหาล่วงเกินรุ่นพี่

“เออ นั่นแหละ แต่หน้าเรามันบอก ใครๆก็ถามพี่แบบนี้กันทั้งนั้น” พี่แต้มตอบ “ชินแล้วล่ะ”

หลังจากนั้นพี่แต้มกับรุ่นพี่อีกสองสามคนก็พาพวกเราเดินออกจากมหาวิทยาลัย ข้ามไปทางฝั่งตลาดสามย่าน จากนั้นข้ามถนนพญาไทไปอีกทีไปยังฝั่งคณะบัญชีรั้วสีชมพู ที่ข้างคณะทั้งบริเวณเป็นตึกแถวกลุ่มใหญ่ทั้งริมถนนและอยู่ในซอย ส่วนใหญ่เป็นร้านอาหารเกือบทั้งหมด จะมีบ้างที่เป็นกิจการอื่น เช่น โรงรับจำนำ ร้านขายของชำ และอาบอบนวด ปัจจุบันพื้นที่แถบนี้เปลี่ยนสภาพไปหมดแล้วโดยไม่เหลือเค้าเดิมเอาไว้ กลายเป็นจามจุรีสแควร์

“แถวหน้ามหาลัยไม่ค่อยมีอะไร จะกินอะไรจะใช้อะไรก็ต้องมาที่สามย่านนี่แหละ มีทุกอย่างเลย” พี่แต้มแนะนำ

และครั้งนี้เองเป็นครั้งแรกที่ผมได้มีโอกาสสำรวจพื้นที่รอบๆมหาวิทยาลัย พร้อมกับเรียนรู้ว่าส่วนหนึ่งของชีวิตนักศึกษาที่นี่อยู่ที่สามย่านนี่เอง



<สามย่านในอดีต คลิกที่ตัวภาพเพื่อดูภาพในขนาดขยาย ภาพนี้เป็นภาพสถานที่ต่างๆในบริเวณสามย่านในยุคประมาณ ๒๐ ปีมาแล้ว ตอนที่ผมเรียนชั้นปี ๑ อยู่ที่สะพานเหลือง ภาพที่เป็นฉากหลังเป็นภาพถ่ายดาวเทียมที่ถ่ายในปี พ.ศ. ๒๕๔๕ แม้ไม่ใช่ภาพในยุคนั้นแต่อาคารและพื้นที่ในบริเวณสามย่านยังคงเป็นลักษณะเดียวกันกับเมื่อยี่สิบปีก่อน ยกเว้นพื้นที่ตรงหัวมุมสามย่านด้านคณะบัญชี จุฬาฯ เท่านั้นที่ไม่เหมือนเมื่อยี่สิบปีก่อน ถนนสามเส้นที่เห็นในภาพนั้น ถนนเส้นที่วิ่งขึ้นข้างบนภาพคือถนนพญาไท มุ่งไปทางสยามสแควร์ ปทุมวัน ถนนเส้นซ้ายของภาพคือถนนพระราม ๔ มุ่งไปทางหัวลำโพง ส่วนถนนเส้นขวาของภาพคือถนนพระราม ๔ เช่นกัน มุ่งไปทางสีลม ลองมาดูกันว่าสถานที่สำคัญในยุคนั้นมีอะไรบ้าง

หมายเลข ๑ ตลาดสามย่าน ชั้นล่างเป็นตลาดสด ชั้นบนเป็นร้านขายอาหาร มีร้านอาหารมากมายหลายร้าน และห้องกวดวิชา
หมายเลข ๒ โรงหนังสามย่าน อยู่หลังตลาดสามย่าน ยุคนั้นดูเหมือนจะฉายหนังไทย
หมายเลข ๓ ถนนพระรามที่ ๔ และหัวมุมสามย่านด้านตลาดสามย่าน ร้านค้าแถวหัวมุมเป็นคลินิกแพทย์ ร้านขายข้าวสาร โรงรับจำนำ ร้ายขายยา ร้านขายของชำ และโรงรับจำนำ ฯลฯ
หมายเลข ๔ สามย่านด้านคณะบัญชี จุฬาฯ เป็นตึกแถวจำนวนมาก ทั้งริมถนนและที่อยู่ในซอย ส่วนใหญ่เป็นร้านอาหาร มีร้านอาหารระดับตำนานอยู่หลายร้าน เช่น สมบูรณ์ อี่ หมง นายใบ้ โจ๊กสามย่าน เต้าฮวยเย็น จุดเด่นอีกอย่างหนึ่งของแถบนี้ก็คืออาบอบนวด ฯลฯ
หมายเลข ๕ ร้านจีฉ่อย ร้านค้าระดับตำนาน ว่ากันว่ามีขายทุกอย่างเท่าที่คุณจะนึกออก ตั้งแต่ไม้จิ้มฟันยันกระสวยอวกาศ ต้องการอะไรจีฉ่อยหามาให้ได้ทุกอย่าง
หมายเลข ๖ โรงเรียนศึกษาวัฒนา>

42 comments:

Anonymous said...

ที่1ดีใจจัง

Anonymous said...

ขอที่สอง

กัน

พี said...

ชีวิต....ในรั้วมหาวิทยาลัยเริ่มต้นแล้ว...

อยากรู้ว่า ต่อๆไปอู จะเศร้ากับอดีต อีกไหม ในเมื่อในที่ใหม่แห่งนี้ มีอะไรๆ ให้ได้พบเจออีกมากมาย...

*** P ***

Anonymous said...

แล้วสาวคนไหนหนอ ที่จะได้เป็นแฟนท่านอู ฮุฮุฮุ

DIONADUS

–• องค์ ๕ •– said...

ทำไมมากันไวจังเลย ???

มาลงชื่อก่อน และค่อยกลับไปอ่าน




–• องค์ ๕ •–

Anonymous said...

คณะผมตอนผมเรียนพี่รหัสนี่ต้องรหัสตรงกันเลยนาถึงจะได้เป็นสายเดียวกัน

แต่ตอนนี้ก็จับฉลากกันแล้วหละ

–• องค์ ๕ •– said...

กี้ แมว จิ๊บ เอ๊ะหรือว่า เจต ???

จะมีใครใน 4 คนนี้มั้ยเนี่ย
ที่จะพิชิตใจคุณอู และทำให้ลืมเรื่องเก่าเก่าได้

??? น่าสงใส ???




–• องค์ ๕ •–

Anonymous said...

)^_^(ที่ 8 อรุณสวัสดิ์ครับลุงอู ฉึกฉึก ตอนนี้มีรูปเก่าเก่าด้วยชอบชอบ ครับครับ ผมเป็นพี่รหัสแล้วเหมียนกัลน้องสายเป็นตัวผู้ครับ เอ้ยผู้ชาย หุหุ ไอ้นี่เรียนเก่งด้วยแต่เด๋วก็รู้ว่าเกรดมันจะดีกว่าผมไหม แอบแช่งมันอยู่555+ คือถ้ามันมากกว่าเนี่ยผมจะต้องเลี้ยงข้าว เลี้ยงหนังมันด้วยแป่ว...ตอนเรียนมหาลัยเลือกน้องรหัสลุงใช้วิธีจับฉลากรึป่าว ลุงอูไม่สบายขอให้หายไวไว นะครับ
อันนี้เพิ่มให้หน่อยจากรูปถ้าเดินขึ้นมาบนถนนพญาไทมาทางสยามแล้วเลยถาปัดมาลุงจะเจอกับโรงเรียนน้องบอย จริงไหมครับ ฉึกฉึก

Choo said...

ทำไมพี่แต้มต้องพาข้ามถนนไปมาให้ยุ่งขนาดนั้น

แค่เดินทะลุคณะพาณิชย์ฯ ออกมาก็ถึงแล้วนิ

แล้วพี่จุ้ย กับ เฮียน้ำ ตนเดียวกันหรือเปล่า ฮิ ฮิ

ถ้าทางภาคนี้นายอู น่าจะหูดำขึ้นนะ แววฉายออกมาเลย

ชู

Anonymous said...

10 พอดี... คิดถึงสมัยเรียนมหาลัยจัง

แบงค์ครับ

Anonymous said...

ของผมตอนเรียนปวส.

การล๊อกพี่รหัสเป็นอะไรที่วุ่นวายมากกกก

แต่ก็สนุกดีครับ

เข้ามาเสพความสุขเช่นเคยครับ

กอดด อาอู อาชู อานัย พี่หลาบ พี่สาวลาดพร้าว

คนอื่นด้วยนะครับ จุฟๆ ฉึกๆ

หลานหนิง

Anonymous said...

ขอเบิ้ลนิด อาอูลืมเรื่องของเราแล้วหรอครับ

หลานหนิงรอเมลตอบกลับอยู่นะครับ ฮือๆ ฉึกๆ

Anonymous said...

มารักอาอูกันเถอะ

หลาน Arus ของอาอู

Anonymous said...

แล้วเดี๋ยวก็ต้องไปเที่ยวตามที่เคยแอบบอกไว้ใน
อดีตสินะครับ T-T

หลาน Arus ของอาอู

Anonymous said...

จริงสินะ น้องบอยเป็นไงบ้างก็ไม่รู้ สอบได้หรือเปล่า อยากรู้อยู่เหมือนกันแต่ยังไม่มีโอกาสไปสืบเลย

เสียงฉึกฉึกนี่มันเสียงอะไร ฟังแปลกๆ ใครขุดอะไรอยู่หรือเปล่า

รุ่นพี่สมัยก่อนคงนับตามรหัสตรงกันนั่นแหละครับ ไม่อย่างนั้นคงไม่เรียกว่าพี่รหัส แต่ต่อมากลายเป็นพี่จับฉลากเพราะว่าพี่มีไม่พอ ปีสองน้อยกว่าปีหนึ่งเพราะว่าเอนทรานซ์แล้วออกไปกันเยอะ

ที่ต้องใช้ระบบสมัครใจเพราะว่าพี่บางคนไม่สนใจที่จะมีน้อง เรียนอย่างเดียว หวงสมบัติก็มี ใครได้เป็นน้องจะรู้สึกแย่เพราะว่าพี่ทิ้งขว้างไม่สนใจ สมัยก่อนถ้าใครสมัครเป็นพี่รหัส เมื่อได้น้องแล้วดูแลน้องรหัสยิ่งกว่าดูแลน้องตัวเองที่บ้านเสียอีก ธรรมเนียมเป็นแบบนั้น แต่มาหลังๆธรรมเนียมนี้ก็ค่อยๆเลือนไป พี่แช่งน้องให้เกรดไม่ดีก็มี เพราะเสียดายเงินไม่อยากเลี้ยงข้าวเลี้ยงหนัง แบบนี้ก็มีด้วย เอ... พูดแล้วคุ้นๆแฮะ

รุ่นอาใครที่อยากเป็นพี่ให้ไปลงชื่อเอาไว้ แล้วในงานวันรับน้องคณะจะเอาชื่อพวกนั้นมาให้น้องเสี่ยงดวง แต่ไม่ได้จับฉลากตรงๆ เอาไว้จะเล่าให้ฟังอีกทีในเรื่องครับ

ถ้า arus คงดีขึ้นแล้วละสิ คิดจะไปเที่ยวแล้ว จะไปย้อนรอยอดีตคงไม่ได้แล้วละหลาน เพราะย่านนั้นถูกรื้อไปหมดแล้ว ตอนหน้าจะเอารูปปัจจุบันมาให้ดูว่าเปลี่ยนแปลงไปขนาดไหน

เฮียน้ำนี่ใครกันครับพี่ชู ผมไม่รู้จัก แถวสะพานเหลืองไม่มีเฮียน้ำสักคน แต่พี่จุ้ยแกชอบว่ายน้ำ หุ่นล่ำเชียว ผิวน้ำตาลเข้มเพราะโดนแดด หน้ามีกระด้วย แบบเด็กฝรั่งเลย ก็คงเป็นเพราะโดนแดดเยอะ

อู

Choo said...

ไม่ต้องจริงจังครับอู ผมแซวเล่น

จุ้ย = สุย = น้ำ
เฮีย = เชิน = พี่

เป็นการเล่นคำเฉยๆ ครับ แฮ่ แฮ่

ชู

nai said...

พี่ชู ตกลง น้ำน้ำจุ่ยจุ่ย ตั้งใจจะบอกอูว่า ภาคนี้น้ำเยอะ เนื้อน้อยหรือเปล่า
แซวมาก เดี๋ยวอูไม่ยอมเขียนต่อจะทำยังไงดีนะ

นัย

Anonymous said...

อานัยครับ ผมชินแล้วครับ

เรื่องน้ำในเรื่องอาอู

ไปแซวอาอูแบบนี้เด๋วอาอูเขินตายเลย 555+

หลานหนิง

Anonymous said...

เกิดอะไรขึ้นกับคอมของพี่ไม่รู้ค่ะอู..
อูลงตอนใหม่วันที่28ส.ค.
แต่มันใช้เวลาเดินทางมาถึงหน้าจอพี่2วันเต็มๆ
ทั้งที่พี่เองคลิกมาดูหลายครั้งในแต่ละวัน(จริงๆนะ)
คลิกกี่ทีๆก็เจอแต่ตอนที่3 อะไรมาบังตาก็ไม่รู้ เฮ้อ!

พี่รหัสของพี่ดีมากๆดูแลทุกสิ่งทุกอย่างให้หมดเลย
พอกลายมาเป็นพี่รหัสเอง อยากดูแลน้องแต่น้องกลับไม่อยากให้ดูแล เพราะเค้ามีโลกส่วนตัวสูงมากค่ะ

คนลาดพร้าว

boyaofza2 said...

สหวัดดีตอนดึกๆครับลุงอู ฉึกๆ หรอ สงสัยเขาจะเล่นเกมส์ปลูกผัก บ้านบัดดี้อยู่มั้ง อิอิ เชือกมัดแขนที่ลุงเรียกอ่ะ แถวอิสานบ้านผมเขาเรียกฝ้ายผูกแขนครับ อิอิ
ยังไงก็มาอ่านอยู่นะครับ ลืมลุงไม่ได้หรอก อิอิ
วันนี้ นอนก่อนล่ะกัน ฝันดีครับ ทุกคนในบล๊อค

boyaofza2 said...

แต่ตอนนี้ทำไมไม่มีกุหลาบน้า......

–• องค์ ๕ •– said...

กุหลาบต้นที่ 2 คน ถนอมกว่าเก่าเยอะแน่นอน

^ ^

คิดถึงไอ้นัย อยากพูดถึงไอ้นัยอีกเยอะเยอะ
แต่ก็ไม่อยากให้คุณอูคิดถึงอดีตอีกแล้ว

สับสัน




–• องค์ ๕ •–

Anonymous said...

คิดถึงครับ

^_____^

OaH

Anonymous said...

น้ำเยอะไปเหรอครับ ได้ๆ จัดให้ งั้นตอนหน้าอวสานเลยก็แล้วกัน จะได้รวบรัดดี ตอนหน้าเรางได้เจอกันเป็นตอนสุดท้่ายแล้วนะครับ

พี่สาวลาดพร้าวคราวนี้มาช้า ที่แ้ท้ตอนสี่เดินทางไปไม่ถึงหน้าจอพี่ สงสัยเชี่ยนหมากจะบังกระมังครับ

พี่ๆ มีตะโก้แห้วเจ้าไหนอร่อยบ้างครับ แนะนำหน่อย เอาแถวๆลาดพร้าวนะ ไม่อยากไปไกล

ฉึกๆนี่มันปลูกผักเหรอ เสียงแปลกๆแฮะ

กุหลาบต้นที่สองนี่เลี้ยงดูอย่างสุดชีวิตเลยครับ ตอนที่แล้วเล่าไปไม่ถึง

คิดถึงนัยกันแล้วไม่คิดถึงชัชเหรอครับ ตอนหน้าผมจะแวะไปหาชัช ไม่รู้ว่าโตขึ้นแล้วจะหล่อขึ้นบ้างหรือเปล่า

อู

Anonymous said...

เสียง "ฉึก ฉึก" ก็นี่ไง

คำพูดของเด็กน้อยในโฆษณารสดีไงครับ ที่คุณพ่อกับคุณลูกเค้าเถียงกันครับ

"หมู ฉึก ฉึก"
"ไก่ ฉึก ฉึก"

กำลังเป็นคำฮิตครับ ฉึก ฉึก

DIONADUS

nai said...

อ้าวอู แซวนิดหน่อยจะอวสานซะแล้ว เป็นอย่างนี้ตั้งแต่เด็กจน..เอาอย่างนี้แล้วกัน ไถ่โทษด้วยการหาตะโก้อร่อยๆ ไปฝากนะ

นัย

Anonymous said...

อ่ะแน่!อูนี่มีบุญจริงจริ๊ง อยากกินตะโก้อร่อยๆ นัยเค้าจัดเสิรฟถึงที่ แต่จะป้อนถึงปากด้วยรึป่าวอันนี้ไม่แน่ใจ อิ อิ

ตะโก้อร่อยๆต้องทำทานกันเองค่ะอู รู้สึกว่ากรรมวิธีเยอะเหมือนกัน ตั้งกะลอยดอกมะลิที่ปลูกเองไว้กวนหน้า เลือกใบเตยหอมแท้ๆมาเย็บเป็นกระทงและคั้นน้ำส่วนหนึ่งไว้กวนตัว เอางี้ดีกว่าลองคลิกไปที่นี่http://topicstock.pantip.com/food/topicstock/2010/04/D9178291/D9178291.html เลือกเอาตามสะดวกเลยนะคะ

ใครว่าเชี่ยนหมากบังตาพี่ล่ะ ที่แท้มันเป็นถังออกซิเจนช่วยชีวิตตะหาก บังซะมิดเลยเชียว ใกล้จะได้ส่งคอมเข้าโรงซ่อมในเร็ววันแล้วค่ะ ฉึก ฉึก(อยากทันสมัยกะเค้ามั่ง)

คนลาดพร้าว

Anonymous said...

แล้วเวลาลุงอูกะลุงนัยเจอกัน จะ ฉึก ฉึก หรือเปล่าครับ

Bomber_Boy said...

หวัดดีครับพี่อู
แหม....แค่พี่ชูแซวหน่อยเดียวก็จะจบซะแล้วหรอ พวกเราอยู่ด้วยกันมาตั้งนานนะครับ จะทิ้งกันลงหรอครับ....

แต่อยากรู้จังครับว่าพี่อูจะมีแฟน มีกิ๊ก บ้างหรือเปล่านะในภาคนี้ อยากให้พี่อูมีความสุขกับเรื่องของความรักบ้าง

ว่าแล้วก็คิดถึงชัชเหมือนกันนะครับ

Anonymous said...

ลุงอูกะลุงนัยเมื่อก่อนนะเจอกันเมื่อไหร่ก้อจะฉึกฉึกกันทุกทีแหละ ตอนนี้นะลุงอูไม่ยอมมีบทฉึกฉึกเลยรู้ปะทำมัย

–• องค์ ๕ •– said...

จำได้ว่าคุณอูเคยบอกไว้ตอนจบภาค 2 ตอนปัจฉิมบท ว่า "ไม่ได้เจอกับชัชเลย ตลอดการศึกษา จนต่างคนต่างทำงานกันแล้ว" แน๊ะ แน๊ะ ยังไง ???




–• องค์ ๕ •–

Anonymous said...

อยากอ่านต่อจัง คุณอูคงงานเยอะนะครับ รักษาสุขภาพด้วยนะครับ สู้สู้
pee

Anonymous said...

จะครึ่งเดือนแล้วครับทั่นพี่อูยังไม่มา
หลาบ

Anonymous said...

พี่อูเค้าคงยุ่งอ่ะค่ะหลาบ ต้องอ่านหนังสือ ใกล้สอบFinalแล้ว อิ อิ

คนลาดพร้าว

–• องค์ ๕ •– said...

รอบนี้ คุณอูปล่อยให้ชาวบล๊อกรอนานเลย

เริ่มเป็นห่วงแล้วเนี่ย นานเกินไปป่าว
มันแปลกๆ หรือว่าไม่สบาย ?


ยังไงก็รักษาสุขภาพด้วยนะคับ

^ ^




–• องค์ ๕ •–

Anonymous said...

ขอโทษด้วยครับที่ไม่ได้ส่งข่าว

ช่วงที่ผ่านมาเป็นหวัดครับ กินยาแล้วมึนๆ คิดอะไรไม่ค่อยออก (ปกติก็คิดอะไรไม่ค่อยออกอยู่แล้ว) แต่ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกครับ อาการไม่หนักหนา เพียงแต่ว่ากินยาแล้วง่วงเก่งเท่านั้น

ตอนนี้หายดีแล้วครับ อีกวันสองวันน่าจะได้อ่านกัน

อู

–• องค์ ๕ •– said...

โอเค คุณอู ยังอยู่

ห๊า...ห๊า.....ห๊า.......!!!


จะรอนะคับ สู้ สู้


^ ^




เปิดคอมมาต้องเข้าบล๊อคก่อนเลย
เป็นไรไม่รู้ สงใสคิดถึงใครบางคนในนี้

แหะ แหะ แหะ
^ ^




–• องค์ ๕ •–

Anonymous said...

ว่าแล้ว หายไปนาน
ตอนแรกว่าจะทวง แล้วเชียว
แต่ว่าติดเกรงใจหน่ะ

ดีแล้วครับที่หายดีแล้ว

tl000

Anonymous said...

หายไวๆนะครับ อาอู
Federick

Anonymous said...

ตอนนี้มีคนเป็นหวัด2009มากมาย
ของอูคงไม่ใช่หรอกเนอะ
หายไวๆนะคะ..เอาใจช่วยค่ะ

คนลาดพร้าว

Anonymous said...

ดีใจจัง ที่คุณอูไม่ได้เป็นอะไรมาก จะได้เจอกันเหมือนเดิม (เห็นหายไปนาน)สมมตินะครับ "อาจ" มีใครบางคน โพสต์ข้อความที่ไม่เหมาะสมกับคุณอู (ก็อยากให้รักษาน้ำใจกันนะครับ)ด้วยเพราะไม่ตั้งใจ แต่ถ้าไม่มีอะไรก็แล้วไป
ด้วยรัก จาก pee

boyaofza2 said...

ชัชหรอครับ คิดถึงอยู่เหมือนกัน ว่าแต่ภาคต่อเนี่ยนานจังอ่ะ
มารอตอนที่ห้าแล้วนะครับ อิอิ คิดถึงทุกคนในบล๊อกมากๆเลยแหละครับ
ช่วงนี้อากาสเปลี่ยนแปลงบ่อย รักษาสุขภาพด้วยล่ะครับ