ภาคสาม ตอนที่ 41

ผมเข้าไปในร้านโดนัทตามใจบอยแม้ตนเองจะรู้สึกไม่ค่อยสบายใจนักก็ตาม ผมให้บอยเลือกโดนัทและเครื่องดื่มที่ต้องการ จากนั้นให้บอยไปนั่งรอที่โต๊ะ ส่วนผมเองไปยืนต่อแถวสั่งของให้ เมื่อได้ของมาแล้วก็ยกมาเสิร์ฟบอยที่โต๊ะ ภาพอดีตหวนเข้ามาในความคิดคำนึงของผมเป็นระยะๆ

“พี่อู วันนี้เป็นอะไรอะ ดูซึมๆไป ไม่กวนโอ๊ย อุ๊บ โทษฮะ ไม่กวนเหมือนเคย” บอยพยายามแหย่ผม กวนโอ๊ยเป็นภาษาสแลงของวัยรุ่นในยุคนั้น กวนเป็นคำไทย โอ๊ยเป็นคำจีนแต้จิ๋ว รวมแล้วแปลว่ากวนตีน สแลงคำนี้ติดภาษาอยู่พอสมควร นิยมใช้กันมาหลายปีอยู่เหมือนกัน

จริงสินะ วันคริสต์มาสปีนี้ผมรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไร ไหนจะคิดมากเรื่องเวชและพวก ไหนยังจะคิดเรื่องวันเก่าๆที่สยามสแควร์อีก ไม่มีอารมณ์สนุกไปกับเทศกาลเลย ผมพยายามบ่ายเบี่ยงบอกบอยว่าไม่มีอะไร และพยายามทำตัวให้ร่าเริงเพื่อกลบเกลื่อนเพราะไม่อยากทำลายบรรยากาศสนุกสนานของมัน

กว่าจะกินโดนัทเสร็จก็เป็นเวลาพลบค่ำ สยามสแควร์เริ่มสว่างไสวจากแสงของหลอดไฟแทนแสงตะวัน อากาศเย็นลงอย่างรวดเร็ว ช่วงปลายเดือนธันวาคมในปีนั้นอากาศเย็นพอดูเลยทีเดียว เราสองคนเดินออกมาจากร้านโดนัทและเดินไปบนทางเท้าริมถนนใหญ่ เมื่อมาเกือบถึงโรงหนังลิโด้ ผมก็พบกับหญิงชราคนหนึ่งนั่งอยู่ที่ริมทางเท้า

ท่ามกลางบรรยากาศอันรื่นเริงของวันคริสต์มาส ผู้คนที่เดินขวักไขว่ล้วนแต่งตัวสวยงาม ต่างก็มุ่งมาเฉลิมฉลองและสนุกกับเทศกาล แต่หญิงชราคนนี้นั่งหลับตาพริ้มอยู่บนทางเท้า ดวงหน้าเรียบเฉยปราศจากความรื่นเริง ในมือของเธอถือถ้วยเล็กๆใบหนึ่ง ผู้คนเดินผ่านเธอไปมาอย่างไม่สนใจราวกับว่าเธอไม่มีตัวตน ใช่แล้ว เธอคือขอทานนั่นเอง

ขณะที่ผมเดินผ่านหญิงชราขอทาน ผมชะลอฝีเท้าโดยไม่รู้ตัว ผมหันไปมองเธอและมองผู้คนที่อยู่รอบตัวเธอ ทำไมนะ โลกของเธอกับโลกของคนที่อยู่รอบๆตัวเธอมันช่างแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

เมื่อเดินมาอีกเพียงไม่กี่เมตร ที่ทางเท้าหน้าโรงหนังลิโด้ ผมก็ได้พบกับภาพชีวิตอีกฉากหนึ่ง เป็นภาพของวัยรุ่นสองคน คงแก่กว่าผมเพียงสองสามปีเท่านั้น ทั้งสองคนนั่งอยู่กับพื้น ตรงหน้าของทั้งสองมีขิมอยู่คนละตัว คนหนึ่งกำลังตีขิมขณะที่อีกคนหนึ่งกำลังนั่งพัก ตรงหน้าขิมมีกล่องหนังใบเล็กๆวางอยู่กับพื้น ในนั้นมีเศษเงินอยู่นิดหน่อย

แม้คนที่ตีขิมอยู่จะบรรเลงเพลงไทยได้อย่างไพเราะก็ตาม แต่วัยรุ่น นักเรียน และหนุ่มสาวที่อยู่ในวัยเดียวกับสองคนนี้ล้วนแต่เดินผ่านไปมาอย่างไม่สนใจไยดี

ภาพที่เห็นทำให้ผมอดสะท้อนใจไม่ได้ ขณะที่วัยรุ่นบางคนอิ่มหนำสำราญและกำลังรื่นเริงกับเทศกาล วัยรุ่นบางคนกลับต้องมานั่งตีขิมเพื่อหารายได้เลี้ยงปากเลี้ยงท้องโดยไม่มีโอกาสไปรื่นเริงเลย ไม่แน่ว่าสองคนนี้อาจยังไม่ได้กินอาหารเย็นเลยด้วยซ้ำ ทำไมชีวิตจึงแตกต่างกันได้มากขนาดนี้ นี่ถ้าแต่ละคนช่วยสนับสนุนฝีมือพี่สองคนนี้คนละนิดละหน่อย ไม่แน่ว่าป่านนี้สองคนนี้อาจจะได้ไปเดินดูแสงสีในวันคริสต์มาสบ้างแล้วก็ได้ ไม่ต้องมานั่งตีขิมด้วยกล่องที่ว่างเปล่าขนาดนี้

“พี่อู” บอยเขย่ามือผม “ว้า แย่แล้ว นั่งก็ใจลอย ยืนก็ใจลอย นี่เดินยังใจลอยอีก”

ผมตื่นจากภวังค์ จากนั้นเดินย้อนไปหยอดเหรียญจำนวนหนึ่งลงในกล่องที่วางอยู่หน้าขิม ดูเหมือนจะมีผมคิดเรื่องนี้อยู่เพียงคนเดียวกระมัง แม้แต่บอยก็ดูจะไม่สนใจกับภาพที่เพิ่งประสบมา ผมอดคิดไปถึงไอ้นัยไม่ได้ นี่ถ้าไอ้นัยยังอยู่ ผมแน่ใจว่ามันต้องเข้าใจผม

เมื่อบอยกับผมเดินดูแสงสีทางด้านถนนใหญ่แล้ว จากนั้นเราก็ไปเดินตรงถนนเส้นที่อยู่หลังโรงหนังทั้งสาม ลานจอดรถด้านหลังโรงหนังถูกดัดแปลงให้เป็นเวทีแสดงดนตรี วัยรุ่นและหนุ่มสาวมาชุมนุมกันคับคั่งเพื่อชมการแสดง ผู้คนเบียดเสียดจนเดินแทบไม่ได้

“นายจะดูไหม” ผมถามบอย

“ดูดิ” บอยหัวเราะแจ่มใส “เบียดเข้าไปใกล้ๆเวทีอีกพี่อู ตรงนี้ไกลไปหน่อย”

เราสองคนเบียดเสียดฝ่าผู้คนเพื่อที่จะเดินเข้าไปใกล้เวทีแสดงให้มากขึ้น เมื่อเข้ามาในระยะที่พอมองเห็นเวทีได้ชัดแล้วก็หยุดยืนดู การแสดงบนเวทีเป็นเกมตอบปัญหาชิงรางวัลสลับกับการร้องเพลงของวงดนตรีวัยรุ่น

เวลาค่ำแล้ว แสงไฟที่เวทีสว่างไสว ส่วนลานที่คนดูยืนอยู่ค่อนข้างมืด มีเพียงแสงจากเสาไฟเพียงไม่กี่ต้นที่คอยให้ความสว่าง คนดูเบียดกันแน่น เบียดกันยิ่งกว่าตอนชมพลุเสียอีก ผู้ที่มาชมการแสดงส่วนใหญ่เป็นวัยรุ่นและหนุ่มสาว มาทั้งชุดนักเรียนก็มี ความเบียดเสียดทำให้ผมกับบอยต้องยืนแนบชิดกัน

ผมเหลือบไปมองบอย วงหน้าอันแจ่มใสของมันมักมีรอยยิ้มแบบอารมณ์ดีอยู่เสมอ ผมสังเกตว่าเริ่มเห็นไรหนวดเขียวอ่อนๆที่เหนือริมฝีปากของมันแล้ว เวลามันแกล้งทำหน้าตายนี่... ผมอดไม่ได้เอื้อมมือไปกุมมือบอยเอาไว้

บอยจับมือผมบีบเบาๆ ผมกุมมือมันเอาไว้สักครู่จากนั้นก็เปลี่ยนจากการเอามือกุมมาเป็นการสอดนิ้วมือประสานกับนิ้วมือของมัน เรากุมมือประสานกันเช่นนั้นอยู่นาน ไม่มีใครเห็นว่าเราสองคนทำอะไรอยู่เพราะว่าคนเบียดเสียดกันมาก ผมอดรู้สึกตื่นเต้นไม่ได้ รู้สึกว่าหัวใจเต้นเร็วขึ้น ผมบีบมือบอยเอาไว้จนแน่น บอยก็บีบมือผมตอบ ในท่ามกลางความรู้สึกอันลางเลือน ผมไม่แน่ใจเหมือนกันว่ากำลังกุมมือบอยหรือว่ากุมมือใครอยู่กันแน่...

“ทำไมนายไม่ไปเที่ยวกับเพื่อนๆของนายวะ” ผมถามมันเบาๆ

“ก็อยากมากับพี่อูน่ะ ไปกับเพื่อนๆต้องออกเงินเอง มากับพี่อูสบายจะตาย ฮิฮิ” บอยตอบแบบทะเล้น ผมจ้องหน้ามัน มองเข้าไปในดวงตาของมันเพื่อค้นหาความจริงอะไรบางอย่าง บอยมองผมตอบแบบไม่หลบสายตา

“มองหน้าบอยทำไม มีอะไรเหรอ” บอยถาม “หน้าบอยเหมือนใครเหรอ”

“เอ้อ นายมีหนวดแล้วว่ะ เพิ่งสังเกต” ผมตอบเสเรื่องออกไป อดสะดุ้งกับคำถามของมันไม่ได้

“โธ่เอ๊ย นึกว่าอะไร” บอยหัวเราะเบาๆ บีบมือของผมที่ประสานอยู่กับมือของมัน “มือพี่อูเย็นเฉียบเลย หนาวเหรอ”

“รู้สึกเย็นนิดหน่อย” ผมตอบ บอยบีบมือที่ประสานกันให้กระชับแน่นขึ้นอีก ความอบอุ่นแผ่ซ่านออกมาจากมือของบอยถ่ายทอดสู่มือของผมเหมือนกับจะช่วยขับไล่ความหนาวเย็นที่ปกคลุมหัวใจของผมอยู่ออกไป...

- - -

บอยเพลิดเพลินกับการแสดงดนตรีมาก เห็นมันมีความสุขขนาดนั้นผมเองก็พลอยรู้สึกสดชื่นขึ้นมาด้วย เรายืนชมกันจนเกือบสี่ทุ่มจึงกลับ ตอนขากลับ เราเดินออกไปทางถนนพญาไทเพราะว่าผมต้องไปขึ้นรถที่หน้ามาบุญครองเพื่อกลับหอพัก

“พี่อู บอยมีของขวัญวันคริสต์มาสให้พี่อู” บอยพูดขึ้นขณะที่เราเดินไปยังป้ายรถเมล์พร้อมกับยื่นถุงที่ถืออยู่ในมือมาตั้งแต่ตอนเย็นให้แก่ผม ผมสังเกตเห็นถุงกระดาษใบเล็กๆในมือของมันตั้งแต่แรกแล้ว นึกว่ามันซื้อของกลับบ้าน ไม่ได้นึกเลยว่าในนั้นจะเป็นของขวัญสำหรับผม

“...” ผมอึ้งไป รู้สึกตื้นตันใจจนพูดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ ได้แต่รับถุงใบนั้นมาถือเอาไว้ “อะไรอะ เปิดเลยได้ไหม”

“เปิดได้เลยฮะพี่อู” บอยตอบด้วยใบหน้าที่แจ่มใส ดวงตาเป็นประกาย มันคงลุ้นอยู่เหมือนกันว่าผมจะชอบของขวัญชิ้นนี้หรือไม่

ผมเปิดถุงกระดาษออก ข้างในมีห่อของขวัญขนาดเท่ากล่องใบเล็กๆอยู่... ผมแกะกระดาษห่อออกอย่างระมัดระวัง

“แกะช้าจัง” บอยเร่งอย่างตื่นเต้น ดูมันตื่นเต้นกว่าผมเสียอีก

“ใจเย็นๆดิ พี่ไม่อยากให้กระดาษห่อกับโบว์ขาดไป... พี่จะเก็บเอาไว้เป็นที่ระลึกด้วย” ผมพูด จำได้ว่าเมื่อนานมาแล้วมีใครคนหนึ่งเคยแกะกระดาษห่อของขวัญอย่างระวังแบบนี้และพูดกับผมแบบนี้เช่นกัน... ผมเพิ่งเข้าใจความรู้สึกของคนผู้นั้นในตอนแกะของขวัญก็วันนี้เอง...

เมื่อผมแกะห่อของขวัญออกมา พบว่าข้างในเป็นเทปคาสเซ็ตต์ตลับหนึ่ง หน้าปกเป็นภาพทิวทัศน์ในฤดูหนาว ท้องฟ้าสีฟ้าหม่น พื้นขาวโพลนไปด้วยหิมะ มีต้นสนสีทึมๆอยู่สี่ต้น โทนของหน้าปกเทปเป็นสีฟ้าหม่นกับสีขาว ให้บรรยากาศเย็นยะเยือก หม่นหมอง และเงียบเหงา มันเป็นอัลบัมเพลงชุด December ของ George Winston เป็นเพลงที่บรรเลงด้วยเปียโนล้วนๆ ไม่มีเครื่องดนตรีอื่นเลย

“พี่อูเล่นเปียโนไม่ใช่เหรอ บอยเลยเลือกเพลงเปียโนให้เป็นของขวัญ” บอยพูด น้ำเสียงแสดงความภูมิใจกับของขวัญชิ้นนี้มาก ส่วนผมนั้นถึงกับน้ำตาซึม

“ขอบใจนายมากนะบอย พี่ไม่ได้เตรียมอะไรเป็นของขวัญให้นายเลย” ผมรู้สึกว่าเสียงของตนเองเครือนิดหน่อย ในใจรู้สึกผิดที่ไม่ได้เตรียมของขวัญอะไรมาให้น้องเลย

“ไม่ต้องหรอกฮะ พี่อูเลี้ยงบอยมาตลอด...” บอยพูด แล้วหยุดไปนิดหนึ่ง จากนั้นทำหน้าทะเล้น “ถึงแม้พี่อูจะไม่ค่อยรู้จักหน้าที่ก็ตาม”

“ไอ้เปรต” ผมพูด อดยิ้มไปกับความกวนของมันไม่ได้ ส่วนบอยหัวเราะชอบใจ

หลังจากนั้นผมก็แยกจากบอย ขณะที่เดินทางกลับพอพัก ความคิดของผมวุ่นวายไปหมด ภาพเหตุการณ์ในอดีตลอยเข้ามาในห้วงคำนึงของผมเป็นฉากๆ ทำไมวันนี้ผมคิดถึงเรื่องเก่าๆมากมายนักก็ไม่รู้ และท้ายที่สุด ผมอดคิดถึงเด็กน้อยที่นอนที่ใต้สะพานพุทธที่ทำให้ผมตัดสินใจกลับต่างจังหวัดไม่ได้ เด็กเหล่านี้ผ่านวันคืนอันเหน็บหนาวอย่างไรนะ จากนั้นก็นึกถึงวัยรุ่นที่ตีขิมและหญิงชราขอทานที่เพิ่งพบเมื่อตอนหัวค่ำ... ในห้วงคำนึง ผมเหมือนกับกำลังค้นหาอะไรความจริงบางอย่างในชีวิตอยู่และใกล้จะไขว่คว้าเอาไว้ได้แล้ว แต่แล้วก็ยังคว้าไม่พบ...

ดึกแล้ว... หลังจากที่ผมกลับถึงหอพัก เมื่ออยู่คนเดียวในห้อง ผมหยิบเทปของบอยออกมาเปิดฟัง ผมนั่งฟังเพลงด้วยเครื่องวอล์กแมนเล็กๆซึ่งเป็นอุปกรณ์บันเทิงที่มีอยู่เพียงชิ้นเดียวในห้องของผม ท่ามกลางแสงจากโคมไฟอ่านหนังสือ เสียงเปียโนนุ่มนวล บรรยากาศที่หนาวเย็นของเดือนธันวาคม ผมเหม่อมองดูภาพฤดูหนาวของทางตะวันตกบนหน้าปกเทป และปล่อยให้หัวใจล่องลอยไปไกลแสนไกล...



<ท่ามกลางบรรยากาศอันรื่นเริงของวันคริสต์มาส ผู้คนที่เดินขวักไขว่ล้วนแต่งตัวสวยงาม ต่างก็มุ่งมาเฉลิมฉลองและสนุกกับเทศกาล แต่หญิงชราคนนี้นั่งหลับตาพริ้มอยู่บนทางเท้า ดวงหน้าเรียบเฉยปราศจากความรื่นเริง ในมือของเธอถือถ้วยเล็กๆใบหนึ่ง ผู้คนเดินผ่านเธอไปมาอย่างไม่สนใจราวกับว่าเธอไม่มีตัวตน ใช่แล้ว เธอคือขอทานนั่นเอง>



<เมื่อเดินมาอีกเพียงไม่กี่เมตร ที่ทางเท้าหน้าโรงหนังลิโด้ ผมก็ได้พบกับภาพชีวิตอีกฉากหนึ่ง เป็นภาพของวัยรุ่นสองคน คงแก่กว่าผมเพียงสองสามปีเท่านั้น ทั้งสองคนนั่งอยู่กับพื้น ตรงหน้าของทั้งสองมีขิมอยู่คนละตัว คนหนึ่งกำลังตีขิมขณะที่อีกคนหนึ่งกำลังนั่งพัก ตรงหน้าขิมมีกล่องหนังใบเล็กๆวางอยู่กับพื้น ในนั้นมีเศษเงินอยู่นิดหน่อย>



<เวลาค่ำแล้ว แสงไฟที่เวทีสว่างไสว ส่วนลานที่คนดูยืนอยู่ค่อนข้างมืด มีเพียงแสงจากเสาไฟเพียงไม่กี่ต้นที่คอยให้ความสว่าง คนดูเบียดกันแน่น เบียดกันยิ่งกว่าตอนชมพลุเสียอีก ผู้ที่มาชมการแสดงส่วนใหญ่เป็นวัยรุ่นและหนุ่มสาว มาทั้งชุดนักเรียนก็มี ความเบียดเสียดทำให้ผมกับบอยต้องยืนแนบชิดกัน>



<อัลบัมเพลงบรรเลงด้วยเปียโนชุด ดีเซ็มเบอร์ (December) บรรเลงเปียโนโดยจอร์จ วินสตัน (Georege Winston) นักเปียโนผู้มีชื่อเสียงชาวอเมริกัน โทนเพลงในอัลบัมชุดนี้ออกไปทางช้าๆ เยือกเย็น ในความรู้สึกของผมคิดว่าออกไปทางเหงาๆด้วยซ้ำไป ที่เห็นในภาพเป็นภาพหน้าปกของออดิโอซีดี ส่วนที่เป็นเทปคาสเซ็ตต์ก็หน้าปกนี้เช่นกัน>